Ook Miljuschka's kids mogen weer naar school: 'Klópt het wel dat ze het coronavirus moeilijker kunnen krijgen?'

Weer naar school

“Rembrandt, schiet op lieverd, anders komen we te laat!”, roep ik naar boven. Het is zover, de kinderen gaan weer naar school. Om en om: de ene dag gaat Felina, de andere dag Rembrandt. Het is als vanouds een race tegen de klok: vroeg opstaan, wassen, opschieten met aankleden, snel ontbijten, vlug brood klaarmaken, de rugzak inpakken en zorgen dat we op tijd op school zijn.

Hectische ochtend

We zijn nu een aantal schooldagen verder en ik heb het oude ritme nog niet helemaal te pakken. Het is een beetje alsof ik maanden niet naar de sportschool ben geweest en ik mijn eerste fitnessles achter de rug heb. De volgende dag heb ik vreselijke spierpijn, maar de voldoening is groot. Zo is het ook met het weer naar school gaan van de kinderen. Na weken van rustig opstaan, op het gemakje douchen, ontbijten en achter het schoolwerk gaan zitten, valt de hectiek van de ochtend ons allemaal zwaar.

'Wat mij nooit is gelukt, heeft dat coronavirus voor elkaar'

Maar de voldoening is enorm als ze blij uit school komen, enthousiast vertellend over de belevenissen met hun ‘juffie’, meester en klasgenootjes. De rit naar school is anders met maar één in plaats van twee kinderen in de auto. Geen gekibbel. Geen geruzie om helemaal niks. Wat mij nooit is gelukt, heeft dat coronavirus voor elkaar.

Grote jongen

Op tijd zet ik Rembrandt voor de deur af. Mee naar binnen mag niet. Ook vanwege het coronavirus. En het is iets wat hij ook allang niet meer wil. Want hij is ‘groot’. Hij gaat ‘zelf wel’. “Wil je dat ik even mee naar binnen ga?”, heb ik nog zo vaak geprobeerd, voordat ik heel beleefd werd afgewimpeld met een: “Nee hoor, mam, hoeft niet.”

'Het voelt als de dag van gisteren dat ik hem achter moest laten op de kleuterschool'

Rembrandt stapt uit en ik zie hem in mijn achteruitkijkspiegel richting de schoolingang lopen. Lang en dun veert hij omhoog en omlaag. Dan gaat ie de school binnen. Het voelt als de dag van gisteren dat ik hem voor het eerst in zijn leventje achter moest laten op de kleuterschool. Ik huilde de hele ochtend. Als ik zijn juffie moet geloven, was híj daar gelukkig al na vijf minuten mee klaar.

Lees meer Miljuschka: 'Ik denk dat het coronavirus ons allemaal een beetje heeft veranderd'

Grote zorgen

Het is opnieuw behoorlijk spannend om hem op school achter te laten. Niet omdat hij nog klein is, maar weer vanwege het coronavirus. Gedachten spoken door mijn hoofd. Klopt het wel wat er gezegd wordt over kinderen en het coronavirus? Kunnen ze het inderdaad moeilijker krijgen? Of blijkt na een aantal weken dat we het gedrag van dit onbekende virus niet hebben kunnen voorspellen en wordt hij toch ziek?

'Net als iedere ouder was ik voorbereid op de waterpokken'

Mijn moeder zei altijd: “Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen, grote zorgen.” En het is waar, de zorgen om je kinderen houden nooit op. Ze veranderen alleen. Vroeger was ik bang dat ze vielen als ze hun eerste stapjes zetten, of dat ze hun hoofd stootten tegen de rand van de tafel. Nu ben ik bang voor een virus dat rondwaart en de hele wereld platlegt. Net als iedere ouder was ik voorbereid op de waterpokken. Maar op dit virus en de impact ervan was ik niet voorbereid. Niemand denk ik.

Deze column van Miljuschka komt uit Flair 23. Deze editie ligt vanaf 3 juni in de winkels. Wil je ‘m liever laten bezorgen? Bestellen kan hier.