Merel zoekt man: ‘Bij de IKEA kun je alles vinden, dus waarom geen man?’

Samen met teamgenoten van hockey ging ik het avontuur aan. Vol goede moed stapten we op de fiets en we zagen in de verte een ellenlange rij met mensen. De honderden vrijgezellen leken wel koeien op weg naar de slacht. Iedereen stond nerveus in de rij heen en weer te wiebelen. De moed zakte ons ook in de schoenen en de twijfel sloeg toe. ‘Fuck, wat doe ik hier?’, vroeg mijn teamgenoot zich hardop af. Er was geen weg meer terug. Voor ons stonden 500+ mensen en achter ons werd de rij ook steeds langer.

Met een goodiebag in de hand begaven we ons tussen de mensenmassa in het restaurant. We konden de zenuwen wegdrinken met vruchtensap en koffie, want alcohol werd niet geschonken. Dat was even slikken, want we konden wel wat wijn gebruiken. Vervolgens zong Jaap Reesema een paar love songs om iedereen in de stemming te krijgen. Ik weet niet wat er zoeter was, het IKEA-perensap of zijn liedjes.

De dertigers zaten in het restaurantgedeelte klaar. En toen kwam opeens het startsein: ‘Speeddaten maar!’ Het was chaos. De verhoudingen lagen compleet scheef. Er waren maar een paar mannen die werden omringd door tientallen gretige vrouwen.

We besloten onze heil te zoeken bij de twintigers, die in de woonkamer-sectie zaten. Verschillende duo’s zaten op banken knus tegen elkaar aan en anderen zaten aan de keukentafel te kletsen. Helaas konden we niet daten in de slaapkamer, want daar zaten de veertigplussers. Er werd op een gegeven moment omgeroepen dat het wel iets rustiger mocht op die bedden. Blijkbaar hadden de veertigplussers het iets té gezellig met elkaar.

Hoe anders was dat bij de twintigers. Ik heb denk ik meer dan 10.000 stappen gezet, continu rondjes lopend, op zoek naar een single man met een leuke uitstraling die de moeite waard was om een gesprek mee te starten. Helaas waren die schaars en trof ik alleen maar muurbloempjes die niet opvielen in het IKEA-interieur. Met hun ziel onder de arm stonden ze voor zich uit te staren. Na een halfuur was het mij wel duidelijk: er zit écht niks tussen.

Aan het einde van de avond hoorden we dat er een silent disco was, ergens in een donker hoekje. Wij gingen er meteen op af. Dansend op ABBA (hoe kan het ook anders) hadden we alsnog nog een uur lang dikke lol. We zetten vol enthousiasme de polonaise in met de 60 vrijgezellen die een koptelefoon op hadden.

En toen was het feestje weer voorbij. We leverden onze koptelefoons in en in ruil daarvoor kregen we een IKEA-condoom met IKE-JA-JAA-JAAA erop. We hoefden dus niet met lege handen naar huis. Er was alleen geen enkele kandidaat te vinden voor wie ik dit condoom uit de verpakking wilde halen.