Marleen: “Volgens mij heb je in je broek geplast,’ zei ze’

Op veel dingen kun je jezelf voorbereiden tijdens de zwangerschap, maar incontinentie was iets dat niet op mijn uitzetlijst stond. Nu moest ik al mijn eigen moeder missen aan wie ik alles kon vragen, maar geen enkel ander moederfiguur in mijn leven heeft me gewaarschuwd voor het onvrijwillige lekbeleid down under. Misschien uit schaamte, misschien uit het gebrek aan ervaring (lucky them), maar ik geloof niet dat ik de enige lekkende moeder ben die er rondloopt. Met gekruiste benen weliswaar.

Dat niemand het hier over heeft, vind ik gek. Aangezien de kraamverzorgster namelijk wel zo gefixeerd was op mijn anus en alles wat daar uit moest komen na de bevalling (spoiler: niet nog een baby) en ik er nog net niet een oorverdovend ‘hoera’ uit perste toen ik had gepoept. De kunst van het poepen na de bevalling was een nog groter succes dan de bevalling zelf en nadat dit trucje was gelukt, mijn laatste inwendige onderzoek op dag 7 had plaatsgevonden, repte niemand meer over ‘mijn onderkantje’. It was done.

Verbaasd was ik dan ook toen ik ruim een half jaar na de bevalling in de sportschool rondhupste en werd aangetikt door (waarschijnlijk) een medemoeder. ‘Volgens mij moet je even naar de wc.’ Ik keek naar onder en de natte plek die ik zag kwam niet van het zweten. Zonder dat ik het doorhad, had ik een partijtje in mijn broek geplast. En niet omdat de sportinstructeur van ons HIIT-klasje zulke goede grappen had gemaakt.

Ik had gelekt en stond erbij en keek ernaar. Ik was net zo in shock als toen ik de eerste positieve zwangerschapstest in mijn handen had, alleen was het toen wél een bewuste keuze geweest om te plassen voor een resultaat. Het resultaat dat zich in mijn onderbroek bevond, beviel me niks.

Een tripje naar huis voor een schone onderbroek én naar de bekkenfysio volgde. De uitslag was geen overactieve blaas, maar een bekkensintabiliteit waar je u tegen zegt. Hoewel de verloskundige me 6 weken na de bevalling ‘gezond’ verklaarde, dacht mijn bekken daar na een aantal maanden toch anders over. Alles stond schots en scheef, mijn bekkenbodemspier was slapper dan mijn ruggengraat in de kroeg en boven alles was het advies: je doet veel te veel, zet maar 10 stappen terug.

Dat sporten? Dat was een aanslag op mijn lijf in plaats van opbouw van de verloren spierkracht. De onderrugpijn die ik elke dag voelde? Dat was geen spierpijn door het trainen, maar mijn bekken die schreeuwde dat ik ver over mijn lichamelijke grenzen ging. En het plassen? Dat kwam doordat ik de verkeerde spieren aan het trainen was. Alles, behalve die kleine kutspiertjes die er wél toe doen. Letterlijk.

Mijn training bestond afgelopen maanden uit mijn bekkenbodemspier oefenen (girls, try this en je snapt wat ik bedoel met letterlijke kutspieren), maar ook alle kleine spiertjes waaruit alle kracht door de zwangerschap en bevalling verloren was gegaan. Spieren waarvan ik het bestaan niet wist, laat staan wist hoe je ze moest trainen, heb ik getraind. En met resultaat.

Het incontinentie maandverband kan ik eindelijk ver achterin de kast stoppen, het menstruatieondergoed dat ik droeg tijdens het sporten voor ‘de zekerheid’, kan weg. Nee, ik zal niet meer rond kunnen springen als een jonge hinde, want het lekgevaar zal blijven, maar ik weet nu welke oefeningen ik wel kon doen zonder in mijn broek te plassen. En zonder de schaamte die ik daarover voelde. Dat is dus nog iets dat ik heb getraind afgelopen maanden: geen fuck geven om die schaamte, want we lekken allemaal weleens. Shit happens. Of nou ja, pis happens.