Marleen: ‘Lentekriebels? Laat mijn zoon maar gewoon kind zijn’

Ik sta bij zijn ledikant het zorgvuldig uitgezochte Zara-pakket in alle lades te proppen als een onbehaaglijk gevoel me bekruipt. Wat wordt hij groot. Ineens heb ik maatje 92 in mijn handen.

Zo snel hij sprongen maakt, zo klein is hij soms nog in zijn doen. Hij wil wel, maar kan nog niet alles. Een lekker frustrerende cocktail soms, maar het past perfect bij zijn leeftijd en het tempo waarin hij zich ontwikkelt. Plus, hij blijft een kind van zijn moeder en mijn ongeduld heeft hij geërfd.

Thuis proberen mijn man en ik zoveel mogelijk de Montessori-methode in onze opvoeding mee te nemen: help mij het zelf te doen. We laten Fynn veel zelf doen en alles eerst op eigen houtje ontdekken voor we ingrijpen. Het is elke dag weer inschatten wat hij zelf aan kan of wat toch nog iets out of his league is.

Omdat ik zijn ouder ben, ben ik degene die deze grens moet bewaken. Wat kan zijn brein handelen, wat nog niet. Als ik zie hoe overprikkeld hij kan zijn als hij in een grote ruimte met veel mensen is, of na een dag opvang, besef ik me elke keer weer hoe veel zijn hersenen moeten opnemen.

Onderschatten moet je een dreumes ook weer niet, want bij het luier verschonen wil hij zelf zijn ‘piemel poetsen’ en hij weet al zijn lichaamsdelen prima aan te wijzen. Tel daar de tornado’s aan nog onbekende emoties die door dat lijfje razen bij op en ik snap zijn frustratie over zijn lijf én wat er in zijn hoofd omgaat maar al te goed.

Het is een echt mini mensje in de maak, die net zoals zijn moeder soms gek wordt van heftige gevoelens en die zijn lijf net zoals ik nog altijd aan het ontdekken is. Het is een never ending proces zullen we maar zeggen. En dat begint al vanaf de luiers. Wie ben ik, wat kan ik, wat vind ik fijn en waar voel ik me niet goed bij?

Dat brengt me bij deze week. De basisscholen in Nederland staan allemaal stil bij de Week van de Lentekriebels. Een deel van me is blij dat deze (laten we wel wezen) soms behoorlijk intense materie nog iets te vroeg is voor Fynn om te snappen. Dat ik nog niet bewust aan de slag moet met seksuele voorlichting, consent of gevoel.

Alhoewel, misschien ben ik er onbewust wel al lang mee bezig. Wanneer ik hem leer dat je niet een kus of knuffel hoef te geven als je dat niet wilt. Dat hij zijn ruimte mag innemen als we ergens op onbekend terrein zijn en dat hij best boos mag zijn als hij om 07:09 geen koekje mag en daarom moet huilen. Ik probeer zijn gevoel te erkennen, maar ik bepaal altijd de grens. Dat is mijn taak als ouder zolang zijn kleine brein dit nog niet zelf kan bepalen.

De Week van de Lentekriebels laat ik aan mij voorbij gaan dit jaar. Het is nog te vroeg. Misschien vind ik het nog wel heel lang te vroeg. Laat Fynn nog maar lekker even gewoon kind zijn. De wereld ontdekken. Zichzelf ontdekken. Op zijn eigen tempo. Ik volg wel en zal vanzelf merken wanneer hij er klaar voor is. Maar nu nog niet.