Marleen: 'Continu praten over baby’s, ik ben het een beetje zat'

De woordenstroom die uit mijn mond komt is een kots van letters en spaties. Ik heb geen enkele controle over wat mijn mond produceert. Voor ik het door heb begin ik het gesprek over gebroken nachten, voedingsschema's en eerste stapjes. Maar in mijn hoofd had ik het liever over totaal andere dingen willen hebben.

Luiers, voeding en slaap

Over waar ik dat leuke jurkje wat ik aan heb vandaan heb, over dat fantastische festival van aankomend weekend waar iedereen naartoe gaat en over allerlei andere onbenullige zaken waar ik me pre-babytijd me enorm druk om kon maken.

Ik mis het. De zorgen die eigenlijk geen zorgen zijn, maar die veel van mijn vrije tijd en telefoongesprekken met vriendinnen opslokten. Waar ik uren zoet mee kon zijn en tot in detail kon over-analyseren.

Waarom kun je als moeder blijkbaar enkel en alleen nog gespreksstof creëren over onderwerpen als luiers, voeding en slaap? Ik heb een heel leven geleid voor ik moeder werd, dat ik echt niet ineens ben vergeten. Maar zodra ik een andere moeder spreek, kan ik het alleen nog maar hebben over moederlijke zaken. Ik mis de gesprekken waarin ik het over de andere belangrijke persoon in mijn leven kan hebben: ikzelf.

Lees ook: Marleen: ‘Mijn avond begon met een paniekaanval in plaats van met een pinot grigio op de bank’

Kind op één

Mijn kind staat op één. Dag en nacht ben ik letterlijk of figuurlijk met hem bezig. Dat is een rol die helemaal omarm en met liefde vervul. Al sta ik continu aan. Ik moet nog luiers bestellen, huilt hij nou, mag hij eigenlijk al tandpasta, we moeten nog een traphekje, volgens mij moet hij weer eens nieuwe spenen, etcetera etcetera. Dankzij mijn mom brain stoppen die gedachten nooit. Dat is maar goed ook, want ik vergeet door de nog altijd aanwezige nieuwe hormonen nog vaak genoeg iets.

Mag ik dan soms, heel even, kletsen over onbenullige zaken die belangrijk mogen zijn? Op die enkele momenten op een dag waarop ik even niet met mijn zoon hoef bezig te zijn, omdat hij op de opvang is of even niet bij mij. Een soort me time in de vorm van een gesprek waarbij het om mij, en mij alleen, gaat?

Ik wil spuien

Ik hoef het niet over de politiek, het vergaan van onze wereld, de prijzen in de supermarkt of andere diplomatiek correcte zaken te hebben. Ik vraag om iets simpelers dan dat. Ik vraag om de interesse van de ander in wat mij interesseert. Niet 'en, hoe gaan de nachten?' of 'begint hij al met lopen?', maar een vraag over mijn weekendplannen, welke serie ik nu aan het kijken ben of misschien of ik mee wil naar dat ene feestje (wat ik waarschijnlijk afzeg omdat ik inderdaad moeder ben en nog lerende ben in alle ballen in mijn sociale leven hoog te houden, maar dat terzijde).

Vraag me alles, want ik wil spuien. De woordenkots moet er na al die maanden zwangerschap, de bevalling en dat eerste jaar van overleven uit. Een soort nageboorte van mijn eigen interesses. Ik wil weer mijn eigen ik vinden en dat gaat alleen door het ook over mijzelf te hebben. Langzaam mijn plekje weer terug in deze wereld claimen. Wie helpt me?

Marleen (30) werkt voor Flair, is moeder van zoon Fynn en is eerlijk over het moederschap en dat doet ze #zonderfilter. Ze schrijft hoe het is om moeder te zijn zonder moeder te hebben en over alles waar moeders niet over durven praten.