Marleen: 'Bel de moedermaffia maar, ik zeg gewoon ‘nee’ tegen mijn kind'
Het babyhoofdstuk is afgesloten. Mijn kind zet zijn eerste stapjes - letterlijk - de wijde wereld in en laat mij als een trots emotioneel hoopje pudding achter. Ik besluit een voorbeeld te nemen aan mijn zoon en niet meer achterom te kijken.
Naar dat bewogen jaar dat van schuldgevoelens aan elkaar hing, door de borstvoedingmaffia die in mijn hoofd kroop tot de opluchting die ik voelde als ik even babyloos door de stad drentelde. Het ‘grote genieten’ moest soms echt uit het puntje van mijn tenen komen, maar nu voel ik een ontzettende schijt aan alles en ga ik mezelf een potje gelukkig maken het komende jaar.
Ik zeg nee
Zoals dat gaat met een nieuw jaar maak ik niet alleen goede voornemens, ik wil ook met een schone lei beginnen en alle oude ballast kwijtraken. Dus neem ik plaats op de online biechtstoel. Ik zal geen vrienden maken met wat ik ga zeggen, maar ik hoop oprecht dat ik de 'gentle parenting-politie' dusdanig afschrik met mijn stroom confessions dat ik ze nooit meer aan mijn digitale deur zie. Verklaar me onrein, nagel me aan de schandpaal, het maakt me niets meer uit.
Ik zeg namelijk nee tegen mijn kind. Het is shocking maar waar. Ik zak niet op mijn knieën op ooghoogte voor een gentle behandeling. Ik geef mijn grenzen aan door de magische drie letters uit te spreken. 'Nee'.
Voor ik het vergeet, hij krijgt ook overdag weleens Liga’s. Hij drinkt koemelk, krijgt in plaats van water ook vaak genoeg diksap (suiker, horror!) en ik overschrijd de schermtijd maximaal als ik aan het einde van de dag het niet meer kan opbrengen hem zelf te vermaken.
Hij mag knijpfruit, likt regelmatig de keukenvloer omdat hij dat leuker vindt dan zijn andere speelgoed en stopt sleutels in zijn mond. Hij weet overigens ook dondersgoed hoe de afstandsbediening werkt, pakt mijn telefoon als ik niet kijk en swipet als een volleerd influencer door mijn apps.
Ik geef ook potjes voeding - want lekker makkelijk - gaf na twee maanden geen borstvoeding meer en hij krijgt ‘s ochtends gewoon nog een papfles omdat ik de strijd niet aanga met een bakje en een lepel voor de werkdag goed en wel begonnen is.
Lees ook: Marleen: ‘Opmerkingen over dat mijn huis zo schoon is, zijn voor mij geen compliment’
Laten huilen
Ik laat hem weleens huilen in zijn bed bij het slapen gaan omdat ik weet dat hij moet uitrazen en ik na 100 keer heen en weer gaan het eventjes laat. Hij is vaak genoeg gevallen van de bank op het kleed, stoot zijn hoofd aan de punt van de keukentafel en wordt goor als ik hem in de tuin laat kruipen tussen de bladeren.
Maar boven alles is hij een gelukkig wezen dat - nu hij 14 maanden is - begint te leren (en uit te proberen) wat grenzen zijn. Ik ben duidelijk in wat niet mag doordat ik nee zeg, hij heeft weleens tantrums die ik soms negeer en hij is het na vijf minuten alweer kwijt als ik hem knuffel en we gaan spelen met zijn trein.
Ik ga overigens met niks van al het bovenstaande stoppen, begrijp me niet verkeerd. Ik ga vrolijk door met mijn zelf uitgevonden en zeer effectieve opvoedmethode ‘gentle to myself parenting’. Dat betekent dus gewoon nee zeggen tegen mijn kind, maar vooral nee zeggen tegen iedereen die er wat van vindt. Heerlijk duidelijk, vooral voor mijn zoon.
Dus, dan ga ik nu even een lekker potje genieten van mijn warme cappuccino terwijl mijn kind een hysterisch filmpje Bumba kijkt.
Marleen (30) werkt voor Flair, is moeder van zoon Fynn en is eerlijk over het moederschap en dat doet ze #zonderfilter. Ze schrijft hoe het is om moeder te zijn zonder moeder te hebben en over alles waar moeders niet over durven praten.
