Marleen: 'Als zwangere vrouw ben je heilig, als moeder moet je het zelf uitzoeken'
De vruchtbare vrouw. Zij die zal baren. Als je zwanger bent, kun je bijna niks fout doen. Sterker nog, je wordt niet alleen geprezen om je nieuwe staat van zijn, je wordt ook beloond in de vorm van alle hulp die je van bekenden en vreemden krijgt aangeboden.
Het contrast tussen de zwangerschap en het prille moederschap kan daarmee niet groter, ben ik inmiddels achter. Met de komst van een baby lijkt het wel alsof de hulp ook als sneeuw voor de zon verdwijnt. Samen met die roze wolk, gone with the wind.
Aanbeden door iedereen
Ik zou bijna verlangen naar die negen lange maanden waarin ik floreerde met mijn buik en nog net niet werd aanbeden door iedereen die me van ver zag aankomen. Geloof me, je zag me echt van ver aankomen in mijn standje walrus. Het floreren was in mijn geval eerder een soort vooruitschuiven, want ik liep er dagelijks bij als een baarmoeder op pootjes, een soort vierkante homp mens, een puffende stoomlocomotief.
Dat ik werd geprezen om deze staat van zijn, vond ik daarom maar gek, want het matchte niet bij hoe ik me voelde. De complimenten waren zeker fijn en alle - ongevraagde - hulp hielp me ook echt de zwaarste loodjes te kunnen tillen.
Er werd constant gevraag hoe ik me voelde, of ik niet even wilde zitten, of ik nog wat wilde hebben en of iemand voor mij even iets kon halen zodat ik niet hoefde te lopen. Zelfs onbekende mensen aanschouwden het wonder, aka mijn pens, en hielpen me van trappen afstappen, stonden op in de trein of bukte bij het onderste schap voor me in de supermarkt.
Ik hoefde maar te knipperen of ik kreeg wat ik nodig had. Behoeftes van de bijna barende vrouw gaan blijkbaar boven alles. Het was ontzettend fijn, hier kon ik wel aan wennen. Ze zeggen misschien 'it takes a village to raise a child', maar hetzelfde dorp bleek ook verrekte welkom als je zwanger en minder mobiel bent.
Weg was alle hulp
Werd ik eerder als zwangere nog op handen gedragen, toen ik moeder was leek ik alles zelf te moeten dragen. Ineens was er een baby wiens behoeftes belangrijker waren. Mijn behoeftes kwamen op de tweede plek. Alsof ik nu niets meer nodig mocht hebben, niets meer mocht vragen. Vooral geen hulp,
Dan heb ik het niet over alle lieve vrienden, familie, de kraamzorg, mijn post partum pyscholoog en wie er ook maar aan mijn kraamdbed stond, digitaal of in real life, om me te steunen en me hielpen. Nee, ik heb het juist over die vreemden. Die onbekenden. De hulp uit onverwachte hoek.
De mensen die me zagen struggelen in de trein met een mini-me in de wagen, zittend op een wankel klapstoeltje buiten de coupé en boos op me werden omdat ik de weg blokkeerde naar de wc. Of die me zagen struggelen in de supermarkt, met het zweet op mijn rug, zien zwoegen alle boodschappen bij elkaar te rapen en vervolgens zuchtten omdat ik niet opschoot. Of die scheve ogen die me veroordelend aankeken toen ik een huilende baby in de draagzak probeerde te sussen. Of de kritische blikken toen ik en plein public mijn kind aan de borst moest voeden omdat hij erge honger had.
Waarom steken we de handen graag uit de mouwen om te helpen bij zwangere vrouwen, maar weten we ons geen raad met newborn moeders? Waarom is het huilen van een baby in een vliegtuig onze schuld of opzij gaan voor een kinderwagen in een drukke winkel zo vervelend en moet de moeder het maar snel oplossen? Waarom is een moeder met een baby in het openbaar een last, maar wordt voor de zwangere vrouw de rode loper uitgelegd?
Marleen (30) werkt voor Flair, is moeder van zoon Fynn en is eerlijk over het moederschap #zonderfilter. Ze schrijft hoe het is om moeder te zijn zonder moeder te hebben en over alles waar moeders niet over durven te praten.
