Marije: 'Zijn vriend was erbij en voor ik het wist had ik een hand in mijn broek'

Ik weet nog dat ik toen ik zestien was, afsprak met een jongen op een bankje in het park, omdat ik hem zo leuk vond. Zijn vriend was erbij en voor ik het wist had ik een hand in mijn broek. “Jawel, je wil wel,” waren zijn woorden, waarbij ik volkomen verdwaasd bleef zitten. Of een andere keer toen de legendarische woorden “Nu moet je wel, want anders worden mijn ballen blauw” werden gesproken.

Seksuele moraal

Toen een van de meiden in de aflevering van BOOS vertwijfeld vroeg of ze het eigenlijk wel een verkrachting mocht noemen, draaide mijn maag zich om, omdat het zo veelzeggend is voor de maatschappij waarin we leven. Na alle onthullingen, schandalen en ook bekentenissen rondom grensoverschrijdend gedrag, is het heel verleidelijk om dit soort mannen weg te zetten als viezeriken. Slechte mannen. Die we moeten veroordelen en cancelen, zodat we weer verder kunnen leven in onze eigen veilige bubbel. Maar nu, vier maanden en verschillende schandalen verder, is er ook een ander gevoel dat blijft hangen. Een gevoel dat ik maar niet van me krijg afgeschud en waar ik maar over blijf piekeren: er is iets gruwelijk mis met onze seksuele moraal.

Steeds meer dringt zich bij mij de vraag op: hebben de verdachten rondom bijvoorbeeld The Voice eigenlijk wel enig benul van dat wat ze hebben gedaan, verkeerd is? Denken ze niet gewoon: oké, ik heb misschien wel gezeurd om seks, gebruikgemaakt van mijn status van artiest/acteur/directeur/man met macht, maar is dat nou zo erg?

Uiteindelijk heb ik simpelweg mijn zin gekregen. Zoals ze in zoveel andere dingen ook vaak hun zin krijgen, zonder dat daar weerwoord of (fysiek) verzet aan te pas komt. Valt ze iets te verwijten? Ja natuurlijk, ze zijn volwassen mannen en verantwoordelijk voor hun daden. Maar we kunnen ook niet ontkennen dat in een maatschappij waar mannen al sinds mensenheugenis de machtigste posities innemen en je als man wordt opgevoed op een manier waardoor je denkt dat de wereld om je heen jouw eigendom is, we als maatschappij misschien wel net zo schuldig zijn. Het zit diep in onze levens, in ons hele wezen, verankerd.

Lees ook Marije: ‘Als de zomer vorderde, ging ik over op babyolie of notenolie’

Zwijgen is geen toestemming

Het feit dat jongens elkaar schouderklopjes geven als het toch is gelukt om een meisje het bed in te praten, zegt natuurlijk al veel. Ook ik kreeg te horen dat nee, nee betekent als het gaat om seksuele handelingen. Maar dat zwijgen beslist geen toestemming betekent, daar hadden we het niet over. Laat staan over het feit dat het bij een nee niet de bedoeling is dat je net zo lang druk uitoefent tot je toch een ja krijgt.

Daniel van de Poppe, maker van de podcast 'Nee man', zei het laatst in een interview nog heel raak: “Over het algemeen krijgen mannen gewoon wat ze willen, want de wereld is ingericht ten dienste van de man. Dus het idee dat iemand nee tegen je zegt, gaat in tegen de manier waarop je bent opgevoed in deze maatschappij.” En daar zit ook meteen de kern. Het is makkelijk om te zeggen wat de daders anders zouden moeten doen – namelijk hun piemel in hun broek houden - maar het zou goed zijn als we daar niet zouden stoppen en ook een stap verder gaan kijken, onder andere naar onszelf.

Wij zijn immers met z’n allen verantwoordelijk voor het in stand houden van een systeem waarbij dit soort dingen maar blijft gebeuren. It takes a village to raise a man. En er zit ook een gigagroot grijs gebied tussen een volmondig ja en een uitgesproken nee. Een gebied waarin wat voor de één zonder twijfel een ja is, voor de ander een traumatische ervaring is. Daar zou het in de discussies rond #MeToo veel meer over moeten gaan.

Marije Veerman (39) woont met Franklin (38), zoon Kyano (13) en dochter Liv (10) in Purmerend.

Deze column komt uit afkomstig uit Flair 23-2022. Deze ligt van 8 t/m 14 juni in de (online) schappen.

Fotografie: Dorian Jurne