Marije: ‘Ze konden best even alleen thuis zijn, besloot ik’

Probeer maar eens vier vrouwen bij elkaar te krijgen. Er is er altijd een die het te druk heeft, geen oppas, geen zin, hoofdpijn, een kinderverjaardag en ga zo maar door. Ik kijk altijd met jaloezie naar Franklin, die dat probleem nooit lijkt te hebben en na een appje binnen vijf minuten de deur uitloopt met de woorden: “Ik ga even wat eten met die en die. Tot straks!”

De plannen waren in eerste instantie anders geweest. We hadden in Amsterdam gereserveerd in een ultrahip restaurant met een inrichting van pluche, fluweel en roze. Al een week brak ik mijn hoofd over wat ik zou aantrekken, over het idee van pumps in de metro was ik niet wild enthousiast. Tot dat probleem zich twee dagen voor D-day vanzelf oploste. Er werd op de app wat gemopperd over de plek, de tijd (half negen, verder was alles al vol) en binnen vijf minuten was de hippe tent veranderd in een restaurant in Purmerend. Om de hoek, welteverstaan.

We probeerden er nog een leuke draai aan te geven - “Dan kunnen we rollend naar huis” - maar eigenlijk ging het daar al mis. Want een paar uur voor mijn vertrek zei Franklin dat hij een etentje van een vriend was vergeten. “Het is voor zijn verjaardag, ik kan het echt niet maken om niet te komen. Misschien kunnen de kinderen bij je moeder?” Achteraf gezien had ik dat moeten doen. Maar ik dacht aan al die keren oppas die ik al nodig had gehad om een week met werkafspraken door te komen en besloot anders.

Ze konden best even alleen thuis zijn. Ik zat toch om de hoek, mocht er iets zijn. Ik instrueerde ze de deur niet open te doen, drukte Kyano op het hart met Liv geen horrorfilm te kijken en bedacht net op tijd dat ze ook nog iets moesten eten. Terwijl Franklin voor de spiegel stond met het dilemma welk colbert hij zou dragen, stond ik met het zweet op mijn voorhoofd pannenkoeken te bakken.

Nu keek ik dus op mijn telefoon en zag tot mijn schrik dat ik elf gemiste oproepen van Liv had. Hoe lang probeerde ze me al te bereiken? Toen ik haar wilde terugbellen, ging mijn telefoon opnieuw. Mijn moeder op Facetime, Liv had haar ook gebeld. Ik zag mezelf op het scherm. Die hoogrode wangen, het rumoerige restaurant, en ik zag in mijn hoofd mijn dochter eenzaam op de bank. Het ontaarde moedergevoel bekroop me. Mijn moeder bood aan even te gaan kijken, ze woont aan de overkant, maar ik voelde me betrapt.

“Ik wilde net weggaan,” mompelde ik, pakte mijn jas en belde naar Liv om te vragen wat er aan de hand was. “Niets hoor mam, ik vroeg me alleen af wanneer je thuiskomt.” Vijf minuten later kroop ik naast haar in ons grote bed. Kyano zat op de Playstation met zijn vrienden. Het was nog maar tien uur. “Zullen we samen Expeditie Robinson kijken, mama?” Ik knikte. Vier uur later kwam Franklin thuis, stommelde me wakker en vroeg enthousiast: “Hoe was jouw avond, mop?”

Deze column komt uit Flair 21-2023.