Marije: ‘Wij zijn allebei niet zo van het urenlang praten met elkaar’

Ik luisterde ernaar en probeerde me er een voorstelling van te maken. Dat je na een lange dag van overleggen op het werk, social talks met collega’s, steggelen om de kinderen te bewegen in ieder geval hun jas op te ruimen, eindelijk op de bank ploft en naar de afstandsbediening grijpt en dat er dan dus iemand zegt: “Nee nee, vanavond zouden we gaan praten weet je nog?”

Er zijn dus stellen die dat doen. Ik ben al blij als ik ’s avonds mijn ogen lang genoeg kan openhouden tot het einde van een serie en even niets hoef te zeggen. Maar goed, ik ben misschien ook niet zo’n goed voorbeeld. Wij zijn allebei niet zo van het urenlang bomen met elkaar. Of nou ja, we praten wel hoor, maar meer over wat er in ons opkomt. “Heb je al gehoord dat die en die uit elkaar zijn?” of “Wat vind jij nou van dat verhaal van de erfenis van André Hazes?” Ook heel bevredigend als je het aan mij vraagt, maar mijn vriendin denkt daar dus anders over.

Ze keek me aan met een blik vol medelijden. “Dus jullie kunnen niet de hele avond vullen met praten over elkaars werk, jeugd, verdriet, vreugde of gewoon twee uur bomen over hoe de wereld is ontstaan?” Ergens begon er in al mijn stelligheid een kriebel van twijfel te ontstaan. Hadden we überhaupt weleens langer dan een uur met elkaar gesproken? Zijn jeugdverhalen kende ik wel, maar vooral van mijn schoonzussen. En ja, we zaten heus weleens tot diep in de nacht met vrienden aan de keukentafel, maar een zaterdagavond met z’n tweeën eindigt toch vooral voor twaalf uur in bed.

’s Avonds polste ik bij mijn moeder of er niet toch wat mis was met ons. Ze vertelde meteen over haar collega, een man van mijn leeftijd, die ze die dag toevallig had gesproken nadat hij net drie weken op vakantie was geweest. Hij was gaan wandelen met zijn vriendin in Zuid-Frankrijk. Vooral bedoeld om elkaar weer eens echt te spreken. Zonder afleiding eindeloos met elkaar praten om weer nader tot elkaar te komen.

Wat bleek? Overdag hadden ze al hun energie nodig om überhaupt te blijven staan met al die zware bepakking en ‘s avonds waren ze zo moe van de dag dat ze al snel doorkregen dat ze beter konden gaan slapen, anders waren ze alleen maar aan het kibbelen. Moraal van het verhaal: verplichting is nergens goed voor.

Deze column komt uit Flair 09-2023.