Marije over moederen, het huishouden, een part-time baan: ‘En dan noemen feministen je verwénd?’

De term slaat op jou en op iedere andere vrouw die ooit een fulltimebaan had, maar minder ging werken toen ze kinderen kreeg. Om het gevoel te hebben er ook voor hen te kunnen zijn. Een schande voor het feminisme, de maatschappij en de emancipatie, zo luidt de kritiek van steeds harder roepende opiniemakers. In de jaren zeventig, toen mijn moeder haar eerste kind kreeg, had ze voor die parttimebaan waarschijnlijk een moord gedaan. Ze werkte na een jarenlange studie bij Shell, maar stopte toen ze kinderen kreeg. Want zo ging dat toen. Punt.

Toch fluisterde ze mij regelmatig in hoe belangrijk het was om later financieel onafhankelijk te zijn: “Je weet nooit hoe het leven loopt. Dan kun je in elk geval jezelf onderhouden.” Waarschijnlijk omdat ze maar moeilijk kon verkroppen dat zij dat op dat moment niet kon. Toen ik op de middelbare school zat en zij haar kans schoon zag om weer te werken, bleek haar branche zo veranderd dat er niets anders op zat dan zich te laten omscholen. Ze bikkelde door drie jaar studie heen, omringd door veel jongere studiegenoten, en moest zich tijdens stages ontdoen van het stigma van ‘dat huisvrouwtje dat ook wil meedoen’.

Maar daar was voor jou, jonge moeder, ineens het fenomeen deeltijdbaan. Wel moederen, geen gat in je cv, the best of both worlds. Hoewel je even twijfelde toen je amper twaalf weken na die levensveranderende gebeurtenis dat kleine hoopje voor het eerst achterliet bij de kinderopvang. Maar je zette door. Hier had je goed over nagedacht, je wilde een bijdrage blijven leveren aan de maatschappij, aan je portemonnee en aan je eigen ontwikkeling. Je wist heel goed dat feministen in de jaren zeventig en tachtig voor deze mogelijkheid hadden gestreden.

Maar nu vinden diezelfde feministen je dus verwend.

Een prinsesje dat ervoor zorgt dat de emancipatie al jaren muurvast zit en de loonkloof niet wordt gedicht. Dat bezig is met de balans tussen werk en gezin, in plaats van het maken van carrière. En misschien knaagt het ook wel aan jou.

Daar zit je dan: met een kind op schoot, ongewassen haren, achterstallig werk, en het besef dat als je vent besluit niet meer van je te houden, je situatie helemaal volkomen kut wordt. Laatst riep je man in een ruzie over taakverdeling nog gefrustreerd uit: ‘Maar wie denk je dat de rekeningen betaalt?’ Ja hij dus.

Je wilt heus wel fulltime werken en baalt van het gegeven dat bijna de helft van de vrouwen hun eigen broek niet omhoog kan houden. Maar in de branche waar jij in zit zijn de lonen sowieso laag. Dat schijnt te gebeuren zo gauw er veel vrouwen werken. Zelfs als je zou willen, dan kun je alsnog de kosten van de kinderopvang niet ophoesten. En wie gaat er dan naar schoolvoorstellingen – altijd op onhandige tijden? Hoe zorg je voor een gezonde maaltijd in dat uurtje waarin jij thuiskomt en je kinderen alweer naar bed moeten? En hoe leg je dat schreeuwende schuldgevoel het zwijgen op? Misschien wordt het eens tijd voor een andere discussie: hoe we de samenleving aanpassen aan fulltime werkende ouders, want op dit moment trekken vrouwen nog altijd aan het kortste eind. Wie betaalt, bepaalt.