Marije over de oorlog in Oekraïne: 'Ik denk aan al die ouders die achterblijven met een lege stoel en een leeg bed'
Op het moment dat de wereld in brand kwam te staan, zat ik op de Dominicaanse Republiek. Het is vreemd om op vakantie te zijn op het moment dat er zich een ramp voordoet. Daar zit je dan, op de top van je geluk met geen andere zorgen dan: waar moeten we vandaag eten?, terwijl op je scherm de meldingen oppoppen van de eerste bombardementen in de Oekraïne. Het contrast kan niet groter.
Terwijl ik zat te piekeren hoe ik deze informatie moest delen met de kinderen, was het nieuws daar al doorgedrongen. Blijkbaar doet TikTok tegenwoordig ook aan het verslaan van de Oekraïne-oorlog. “Ze gaan de dienstplicht invoeren, mama. Wat is dienstplicht?” Ik zie hem staan in zijn zwembroek. Zijn petje achterstevoren. Zijn krullen een stuk korter dan ik zou willen, want “dat vindt alleen jij leuk, mam”. Zo groot, maar toch nog zo klein.
De paniek slaat ineens toe. Grijpt zich aan me vast. Als een kat in nood. Ik leg uit dat niet alles wat hij op TikTok leest waar is. Wat dienstplicht inhoudt, dat je daar in Nederland al jaren niet meer voor wordt opgeroepen. Maar tegelijkertijd denk ik al aan al die jongens aan de andere kant van Europa. Jongens, net als de mijne en wat het voor hen betekent. Ik lees over de strategie van Poetin in Rusland. Dat hij jongens, soms niet ouder dan achttien, onder valse voorwendselen - ‘een trainingsmissie’ - naar de frontlinie heeft gestuurd. Als kanonnenvoer.
Ik denk aan al die ouders die achterblijven met een lege stoel en een leeg bed. Het ene moment zeur je nog over de berg met kleding op de slaapkamervloer. Of vieze borden die wéér niet zijn opgeruimd. Het andere moment leef je tussen hoop en vrees. Hun zoon, groot, maar toch nog zo klein, opgeofferd voor de grootheidswaanzin van een wereldleider.
Valeria vluchtte alleen uit Oekraïne
Ik voel me machteloos. Onder deze leeftijd zijn er geen daders. Alleen slachtoffers.
Het is een realiteit die doordringt. Hoe relatief vrijheid eigenlijk is, hoe dichtbij oorlog komt. Hoe veilig zijn we eigenlijk? De wereldvrede balancerend op een zijden draadje tussen twee kernmachten met Europa in het midden.
En toch gaat het leven door. Zitten we ’s avonds aan de wijn. Wordt er gezwommen, gelachen, gedronken en ja, toch ook weer gezeurd. Want wat moeten we anders.
Deze column van Marije komt uit februari 2022.
