Marije: 'Normaal ben ik best relaxed, maar op vakantie ontpop ik me tot een ‘pas op, kijk uit’-moeder'
Ik kijk altijd enorm uit naar onze vakantie. Maar naarmate de dag van vertrek dichterbij komt, bekruipt me ook een ander, naar gevoel. Alsof je je, door het gelukkige vooruitzicht van tijd met elkaar, extra bewust wordt van wat er allemaal mis kan gaan.
Visioenen van neerstortende vliegtuigen, auto-ongelukken op bergweggetjes en vooral water: zee, zwembaden. Ineens zie ik het gevaar overal.
Nooit meer onbezorgd
Misschien is dat wel wat het moederschap met je doet; dat onbezorgde ben je voorgoed kwijt. Ik weet nog dat ik mijn moeder ermee pestte. Dan stonden we op een uitzichtpunt en hing ik net iets te ver voorover. “Kijk dan, mama!” Nu pas besef ik wat ze voelde.
Hoewel ik mezelf normaal als best relaxed bestempel, ontpop ik me op vakantie tot een ‘pas op, kijk uit’-moeder. Tot in den treure vertel ik de kinderen waar ze op moeten letten. Dat ze zich, als ze in de zee onverhoopt in een stroming terechtkomen, moeten laten meevoeren om daarna te proberen schuin weg te zwemmen. Of dat ze in het zwembad nooit in de buurt van de afvoerputjes moeten komen.
Ik houd alle horrorverhalen in mijn achterhoofd. Hoewel ik natuurlijk ook wel weet dat mijn waarschuwingen maar gedeeltelijk helpen. Nare dingen gebeuren vooral als je ze niet verwacht.
Zo waren wij een keer op Bali, Liv was nog maar net geboren. Bij aankomst was ik zo enthousiast over hoe blauw het water was, dat ik met Liv in mijn armen in de branding ging zitten. Franklin stond met Kyano vlak voor me. Toen was daar ineens die golf, zo groot als een huis. Ik kon nog net mijn grip op Liv verstevigen terwijl ik probeerde op te krabbelen. Vanuit mijn ooghoek zag ik hoe Franklin met één hand Kyano uit de zee plukte. Constant lette ik goed op, maar daar was dus dat ene moment van onoplettendheid.
Lees ook Marije: ‘Laten we in vredesnaam niet stoppen met discussiëren’
De drie nachten daarna had ik visoenen van alles wat er had kúnnen gebeuren. Wat als ik Liv niet vast had kunnen houden? Wat als Franklin Kyano niet met de terugstroom uit het water had geplukt? Ik voelde me zo’n slechte moeder. Hoe konden we zo stom zijn?
Inmiddels weet ik dat dit het leven is. Er zullen altijd van dat soort momenten zijn. Je zult altijd fouten maken. Het is de kunst dat los te laten en te genieten van wat er is. Leven in het nu. Dat ga ik deze vakantie maar eens echt proberen.
Marije Veerman (39) woont met Franklin (38), zoon Kyano (14) en dochter Liv (10) in Purmerend.
Deze column komt uit Flair 35-2022. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair. Wil je een editie (na)bestellen? Dat kan hier.
Fotografie: Dorian Jurne
