Marije: ‘Man, wat is financiële onafhankelijkheid af en toe een worsteling’

Zelf is ze wel gestopt met werken toen de kinderen kwamen. In die tijd gebeurde om haar heen niet anders, maar makkelijk vond ze het niet. “Als je de mogelijkheid hebt om door te werken, doe het dan,” zei ze altijd. Niet alleen omdat je natuurlijk nooit weet of je relatie blijft bestaan en je anders geen inkomen hebt, maar ook gewoon voor jezelf. Het kostte mijn moeder veel moeite om, toen wij naar de middelbare school gingen, weer een baan te krijgen.

Uiteindelijk heeft ze een nieuwe opleiding gevolgd. Zat ze daar tussen de twintigjarigen. Maar ze deed het, want ze voelde zich ‘nutteloos’ en daar werd ze gek van. Ik weet nog dat mijn ouders vaak kibbelden als m’n vader op zondag ook nog eens de hele dag op de tennisbaan was. Want tja, dan zat mijn moeder alleen thuis. Alweer. Haar rol als afhankelijke vrouw vond ze in die ruzies misschien nog wel het ergst.

Het is dus geen verrassing dat ik bleef werken toen wij kinderen kregen. Ik worstelde me door deadlines met een baby op mijn buik die niet wilde slapen, manoeuvreerde me tussen twee zakelijke afspraken door naar oudergesprekken op school en racete ’s ochtends in alle vroegte nog naar de supermarkt omdat ik een cadeautje voor een kinderfeestje was vergeten. Dag in dag uit, jaar in jaar uit. Schuldgevoel over weer een gemist schooloptreden midden op de dag, slikte ik weg. Want dit was mijn voorrecht.

Mijn moeder had dat niet, ik moest die kans pakken. Alle vrouwen moesten dat, vond ik. Nu mijn kinderen ouder zijn, komt er ruimte voor grijstinten. Nu zie ik ook nadelen. Ik ben financieel onafhankelijk ja, en zie het als een voorrecht om elke dag met veel plezier naar mijn werk te gaan. Maar man, wat is het af en toe een worsteling. Wíj kibbelen over wiens schuld het is dat de koelkast leeg is. Het helpt dan niet dat, in de ogen van mannen én vrouwen, nog altijd het grootste deel van het huishouden en de opvoeding bij de vrouw ligt.

Soms is het gewoon ruk. Als je laat thuis bent, de kinderen voor je gevoel veel te laat eten en je te moe bent voor een eindeloos bed-ritueel. Dan voel je je zo tekortschieten dat je je afvraagt waar je het allemaal voor doet. Totdat ik laatst een oud-collega tegenkwam. Ze had net een break-up achter de rug. Zij, die er al die jaren oké mee was geweest dat ze al het onbetaalde werk deed, zodat hij carrière kon maken, moest nu hun koophuis verlaten.

Met haar tweedaagse baan bij de bibliotheek kon ze hem no way uitkopen. De helft van de overwaarde was niet genoeg om zelf een hypotheek te kunnen krijgen, dus woonde ze nu tijdelijk in een containerwoning. Mét de kinderen, want ja, hij had wel een fulltimebaan. Zelfs na een break-up raakte ze de ingesleten gewoontes blijkbaar niet kwijt.

Deze column komt uit Flair 10-2023.