Marije: ‘Maandverband en tampons? Liv ziet ze niet in ons toilet’

Toen ik de middag daarvoor een vriendin sprak die vertelde dat ze een klein trauma had overgehouden aan haar eerste ongesteldheid omdat ze van niets wist en serieus dacht dat ze aan het doodbloeden was, brak het zweet me uit. Wat wist Liv eigenlijk? Ik had haar in ieder geval nog niet bijster veel verteld. Vooral omdat ik, sinds ik me kan herinneren, de pil doorslik en dus niet meer ongesteld word. Ik ben daar ooit, na een paar weken doorslikken op vakantie, gewoon mee doorgegaan, tot ik zwanger wilde worden. En toen ik eens ging polsen bij mijn huisarts of dat kwaad kon, sprak hij de legendarische woorden: “De enige die bezwaar heeft tegen het doorslikken van jouw pil, is Libresse.”

Maandverband en tampons? Liv ziet ze niet in ons toilet. Daarbij komt nog dat ik er ook een beetje tegenop zag om erover te praten. Ik kan me niet voorstellen dat het leuk is om als meisje te horen dat je over een paar jaar elke maand geveld bent door buikpijn en er bloed uit je vagina komt. Ik weet dat het realiteit is, maar ik hield haar graag nog even in het donker. Een standpunt dat de laatste tijd niet zo populair is. Tenminste, als ik mijn Instagram feed mag geloven. Daar stapelen de posts over je leven aanpassen in lijn van je cyclus en je ongesteldheid zien als het toppunt van vrouwelijkheid elkaar op.

Ik las gisteren bij Nina Pierson nog een post waarin ze haar ongesteldheid ‘puur empowering’ noemt. Ze moedigt haar menstruatie nu aan en ziet haar cyclus als een ‘prachtige toegangspoort tot het begrijpen van je eigen lichaam’. De waarde ervan kennen, had volgens haar zelfs haar buikkrampen gestopt. Het was een verhaal dat ze ook met haar dochters wilde delen. Oké, de post bleek uiteindelijk óók reclame te zijn voor menstruatieondergoed, maar dat hoort nu eenmaal bij het leven van een influencer. Het zijn teksten die ik bij Liv moeilijk over mijn lippen zou krijgen.

Ik vond ongesteld zijn gewoon ruk en prop mezelf al mijn leven vol met hormonen om eronderuit te komen. Daar zullen vrouwen als Nina Pierson ongetwijfeld ook iets van vinden. Maar die middag kwam Liv dus thuis met een verhaal over dat ene meisje uit haar klas dat al ongesteld was. Ze was het net die dag weer geworden en ze had een enorme rode vlek in haar witte broek gehad. Ik voelde het meteen in mijn buik. Medelijden. Dat arme kind. Ze had zich vast kapot geschaamd. “Wat ontzettend zielig,” was dan ook mijn instinctieve reactie. Die verdomde ongesteldheid.

“Mocht ze van de meester wel haar ouders bellen of ze misschien een schone broek konden brengen?” Liv keek me ietwat geïrriteerd aan. “Hoezo? Ik was laatst gevallen en had een enorme grasvlek op mijn broek. Toen kwam je toch ook geen broek brengen? En mijn vlek zat nog wel aan de voorkant.”

Deze column komt uit Flair 11-2023.