Marije: ‘Luister naar een paar heteromannen en je vraagt je af of de tijd heeft stilgestaan’
“Ik stond gisteren op een verjaardag toen ik een gesprek opving tussen twee mannen bij een statafel. Een verzameling lege bierflesjes tussen hen in. Man 1: ‘Ik heb mijn vrouw moeten beloven dat ik me dit keer gedraag.’ Man 2: ‘Je vrouw is toch thuis?’ Man 1:’Haha, ja dat is waar. Doe maar een whisky dan. Gaan we dan door naar de kroeg?’ Man 2: ‘En je vrouw dan?’ Man 1 met een wegwerpgebaar: ‘Ik denk dat er straks een moment komt dat mijn telefoon uitvalt.’
Er volgde een bulderend gelach. Geklap op schouders. Het tafereel was ergens wel herkenbaar. Er waren namelijk momenten dat ik dit ook deed. Dat ik mijn horloge terugdraaide als ik te laat thuis was en dan semi-onschuldig uitriep: ‘Maar ik ben toch gewoon op tijd?’ Alleen was ik toen twaalf en degene voor wie ik dit toneelstukje uitvoerde, was mijn moeder.
Mannencultuur
Maar luister je op een willekeurige avond naar een paar - vooral - heteromannen, tussen de dertig en de veertig, vaak met ten minste één kind, en je vraagt je af of de tijd bij hen heeft stilgestaan. Met als enige verschil dat de moederrol wordt ingevuld door hun vrouw.
Wat is dat toch, vraag ik me iedere keer weer af. Die mannencultuur waarbij mannen zichzelf bewust neerzetten als een kind. Geen baby of kleuter, meer een beginnende tiener die continu wil worden gecorrigeerd, grenzen opzoekt en wanneer ze een moreel kompas overschrijden hun handen omhooggooien en zeggen: ‘Maar schatje, je weet toch hoe ik ben?’
‘Ik mag niet weg’
Laatst vroeg ik aan een man die ik ken als iemand die doorgaat tot het gaatje, waarom hij al met zijn jas aan stond net voor middennacht. ‘Zijn vrouw wil dat hij thuiskomt,’ meesmuilde zijn vriend. Ik keek hem aan, verwachtend dat hij zijn vriend zou corrigeren.
Maar nee, hij knikte gedwee en zei: ‘Ik mocht eigenlijk niet weg. Ze wil dat ik morgenochtend opsta voor de kinderen.’Ik kon het niet laten om te vragen hoe volwassen hij zelf vond dat dit klonk. Ik stelde me voor dat ik zo’n zin zou uitspreken tegen vriendinnen: ‘Ik mag niet weg van mijn man.’ Er zouden aardig wat wenkbrauwen omhoogschieten.
Geen verantwoordelijkheid
Maar het aantal keren dat ik een man in het bijzijn van zijn vrienden heb horen uitroepen: ‘Ik heb niets te vertellen thuis’, vol bravoure, biertje in de hand, is niet meer op twee handen te tellen. Het heeft lang geduurd voordat ik begreep hoe slim het eigenlijk is. Want in een zin plaatsen ze zichzelf buiten de verantwoordelijkheid van hun eigen handelen. Als je dat maar vaak genoeg herhaalt, gaat zelfs je vrouw geloven dat je gewoonweg niet in staat bent tot het maken van een volwassen keuze.
Zo kan het gebeuren dat hij een totaal uit de hand gelopen stapavond in jouw schoenen schuift omdat jij niet had gezegd dat hij thuis had moeten zijn en eindigt hij zijn relaas met: ‘Maar schatje, je weet toch hoe ik ben?’ Het enige wat ik zeg: Trap er niet in! Hij is geen twaalf!”
Deze column komt uit Flair 13-2023.
Marije Veerman woont met Franklin, zoon Kyano en dochter Liv in Purmerend. Volg Marije via @marije.veerman op Instagram.
