Marije: 'Laten we in vredesnaam niet stoppen met discussiëren'
Mijn herinneringen aan de etentjes bij ons thuis vroeger draaien, naast gezelligheid, toch vooral om lawaai. Misschien is dat wel inherent aan een meidenhuis. Alles gaat dan toch al snel met vier octaven omhoog. Ik heb menige aanhang die voor het eerst bij ons thuis aan tafel verscheen, paniekerig om zich heen zien kijken. Met een blik van: wat gebeurt hier?
Eigenlijk is er weinig veranderd. Zo gauw de hele familie bij elkaar is, wordt er weer aardig wat af gepraat. Het begint altijd rustig en gemoedelijk, waarbij iedereen nog het geduld heeft om te luisteren. Maar naarmate de avond vordert, verschuift de actie van luisteren naar praten. En doet iedereen zijn best om vooral zijn verhaal kwijt te kunnen.
Discussiëren over van alles
Dan zijn er de discussies. Vaak wel drie op één avond. Om het hardst proberen we ons standpunt kracht bij te zetten. De onderwerpen zijn zo afwisselend als het weer. Van de vraag of juicekanalen niet veel te ver gaan tot of André terug moet gaan naar Monique. Inmiddels doet de aanhang vrolijk mee.
Dat het nooit tot een ruzie komt, ligt vooral aan het feit dat we het over de echt wezenlijke zaken eigenlijk best eens zijn. Dus emotioneel betrokken zijn we zelden. Hoewel dat er voor een buitenstaander vast anders uitziet, met onze konen vaak rood aangelopen. “Wat lul je nou, Monique heeft toch gewoon geen ruggengraat?”
Toch zie ik het bij anderen maar al te vaak misgaan. Vooral wanneer het onderwerpen zijn die iemand persoonlijk raken. Laatst verzuchtte een vriendin: “Ik zei op een verjaardag tegen mijn zus alleen maar dat ik niet snapte waarom je als vrouw niet zou werken.” Haar zus, bewust thuisblijfmoeder, ging daar natuurlijk vol in. Resultaat: een dichtslaande voordeur en een nogal abrupt einde van het feestje.
Ze waren nu een week verder en hadden nog steeds niet met elkaar gesproken. Allebei te trots om de eerste stap te zetten. “Ik mag toch wel mijn mening geven?” Ja natuurlijk, maar vaak komt die mening, helemaal als het over zaken gaat waar we ons toch al onzeker over voelen, bij een ander best hard binnen. Dus in dat geval is begrip op zijn plek.
Lees ook Marije: ‘Het is stiekem entertainment vanachter het raam’
Maar laten we in vredesnaam niet stoppen met discussiëren. Gewoon omdat het ons leert dat niet iedereen overal hetzelfde over denkt. En we uiteindelijk op die manier wél van de ander leren. Ook al verander je niet van mening, het helpt je wel te begrijpen waarom een ander er anders over denkt. Overtuigen hoeft niet altíjd het doel te zijn. Al is dat bij ons aan tafel vaak totaal niet te merken. Gelukkig trof dat de laatste keer vooral André en Monique. En die waren er niet eens bij.
Marije Veerman (39) woont met Franklin (38), zoon Kyano (14) en dochter Liv (10) in Purmerend.
Fotografie: Dorian Jurne
