Marije: ‘In een vrijwel leeg metrostation kwamen vijf mannen met zwarte hoodies op me afrennen’
De dag begon als een doodnormale vrijdag. Ik was in de binnenstad van Amsterdam geweest voor een persevent en had mijn auto aan de rand van de stad geparkeerd, om dan heel makkelijk met de metro de stad te bereiken zonder dat je failliet gaat aan parkeerkosten.
Ik was een beetje verlaat en belde Franklin om te kijken of hij al thuis was om Liv op te vangen van school. Net toen ik door de poortjes van de metro wilde gaan, zag ik dat hij over een minuut zou vertrekken. Met de telefoon in mijn hand graaide ik mijn ov-kaart uit mijn zak, swipete hem langs de incheck en wurmde mezelf achter een aantal andere mensen door de poortjes aan.
Ergens in mijn achterhoofd registreerde ik heus wel gepiep, maar ik hoor altijd gepiep als ik me in de buurt van metropoortjes begeef. Ik had gewoon niet verwacht dat het geluid voor mij bedoeld was, dus ik rende door. Dat had ik beter niet kunnen doen.
Wat volgde was geschreeuw. Een luide: “Ho stop!” In een reflex keek ik om me heen keek en zag in het vrijwel lege metrostation vanuit alle hoeken mannen in zwarte hoodies, spijkerbroeken en petjes of mutsen zich losmaken van de muur en op me af komen rennen. Het waren er vijf en in een paar seconden sloten ze me in nog voor ik een stap op de roltrap kon zetten. Ik kon geen kant meer op.
Man 1: “Je hebt niet ingecheckt.”
Ik: “Ik dacht van wel.”
Man 2: “We moesten met vijf man achter je aan rennen. Hoe verklaar je dat?”
Ik: “Wat zou jij doen als vrouw in een vrij leeg metrostation als er vijf mannen op je af komen rennen? En bovendien, heel simpel, de metro gaat over een minuut. Iedereen rent.”
Man 1: “Niet zo bijdehand, hè. Geef je ov-kaart maar even. Kijk, net wat ik dacht: niet ingecheckt.”
Ik: “Oké. Dat is dan een vergissing. Mag ik van jullie alle vijf wel legitimatie zien?”
Man 3: “Dat zeggen alle zwartrijders en als je doorgaat met foto’s maken van de legitimatie krijg je daar ook een boete voor.”
Maar ik was dus geen zwartrijder. Ik had er ook geen reden voor. Ik probeerde de mannen duidelijk te maken dat er geld op mijn kaart stond. Daarbij kost een ritje naar de rand van de stad € 1,97. Als ik niet zou inchecken, zou ik ook geen gebruik kunnen maken van het gereduceerde parkeertarief van € 1, maar koste het € 6. Al met al was ik duurder uit als ik niet zou inchecken, maar daar hadden de mannen geen boodschap aan.
€ 53 euro boete kreeg ik! Terwijl ik nog wat wezenloos van alle ophef naar de roltrap liep, begon ik te twijfelen. Lag het aan mij? Ik had zwartgereden, ook als was het niet met opzet. En ik snapte ook wel dat ze de hele dag mensen krijgen met excuses, dus wanneer geef je de boete dan wel? Tot Franklin me niet veel later belde. Hij had het hele gebeuren gevolgd door de telefoon.
“Sorry hoor, maar dat kon echt niet. Je bent toch een klant, er stond toch geld op je ov-kaart? Stel je voor dat je bij de Jumbo staat en je hebt per ongeluk iets vergeten af te rekenen bij een controle. Komen er dan ook vijf mannen op je afgestormd alsof je zojuist een bank hebt overvallen? Nou dan. Wij gaan mooi bezwaar maken.” Ik knikte gedwee.
Deze column komt uit Flair 19-2023.
Marije Veerman woont met Franklin, zoon Kyano en dochter Liv in Purmerend. Volg Marije via @marije.veerman op Instagram.
