Marije: 'Ik waande me behoorlijk jetset, tot ik hoorde dat de strandbedjes 30 euro kostten. Per stuk!'
Ik weet nog dat ik voor het eerst naar Ibiza ging. Ik voelde me als een kind in een snoepwinkel. Er zijn maar weinig eilanden waar meer tips over te vinden zijn dan Ibiza, dus ik had een heel boekwerk aan inspiratie verzameld. Nu moet je wel van mij weten dat ik – hoewel ik thuis de relaxedheid zelve ben – op vakantie lijd aan fear of missing out.
Ik wil het liefst ieder strandje zien en zo snel mogelijk bepalen welke het leukste is. Hetzelfde geldt voor de restaurants, de strandtenten, de marktjes etcetera. Daarna kan ik pas relaxen. Ooit kwam ik een keer thuis uit Bali toen een vriendin uitriep: “Oh, dan ben je vast ook daar en daar geweest. Zo leuk!” En dan was ik dat dus niet. Een horrorscenario.
Idyllisch strandje
Dus toen ik vlak voor vertrek nog een interview had met styliste Danie Bles en zij nog wat tips in mijn boekje krabbelde, stapte ik met een gerust hart in het vliegtuig. De eerste dagen gingen we vol op verkenningstocht, maar na een week was mijn gezin zo klaar met mijn boekje, dat ze uitriepen: “Maar maham, we willen niet wéér weg. We willen gewoon hier blijven.”
Toch brandde die ene tip van Danie nog in mijn strandtas. Ik bracht het idyllische strandje dat zij aan mij gepitcht had zo enthousiast, dat ik ze uiteindelijk toch meekreeg. Zelfs toen het drie kwartier rijden bleek. “Ah joh,” wuifde ik hun bezwaren weg, “we hebben toch geen haast? We zijn immers op vakantie.” En… het was inderdaad prachtig. Een klein idyllisch strand met één mini-strandtent erop tussen de vijgenbomen. Strandbedden met matrassen zo dik dat je er bijna in verdween.
Lees ook Marije: ‘Vliegschaamte? Ik had er geen last van; dit hadden we gewoon verdiend’
Onbetaalbaar
Bijna lyrisch gooide ik onze handdoeken eroverheen en waande ik me behoorlijk jetset. Heel even. Want na vijf minuten bleken we voor de bedjes dertig euro te moeten betalen. PER STUK. De handdoeken haalde ik er net zo snel weer af. “Eh… we kunnen ook gewoon in het zand liggen, toch? Lekker aan het water,” probeerde ik nog opbeurend. “Laten we maar gaan lunchen,” opperde Franklin. Maar na een snelle check van de kaart bleek dat de strandtent in dezelfde categorie (‘onbetaalbaar’) zat.
Dan maar een laatste duik en eten in het dichtstbij gelegen stadje. Toen hoorde ik in het water plots Franklin naast me roepen: “Er prikt iets in mijn gezicht.” En daar zat het: een enorme tentakel van een kwal. Gelukkig wilde de strandtent nog wel wat balsamicoazijn aan ons geven, waarmee Franklin de wond minimaal drie uur moest deppen. Nog een jaar lang heeft hij rondgelopen met een litteken op zijn gezicht. Je begrijpt, de rest van de vakantie mocht ik het programma niet meer bepalen.
Marije Veerman (39) woont met Franklin (38), zoon Kyano (13) en dochter Liv (10) in Purmerend. Alle columns van Marije lees je op onze website.
Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.
