Marije: ‘Ik stond oog in oog met de buurman, met mijn broek nog op mijn knieën’

De tijd die het iemand kost om dat voorportaal binnen te lopen en een wc-deur open te trekken. Natuurlijk is het me weleens gebeurd. Dat ik daar zat en de deur openging. Het moment dat onze ogen elkaar vonden. Haar verbaasde blik. Mijn ogen als die van een hert dat in de koplampen kijkt. Er zijn weinig slechtere posities voor een ontmoeting dan één waarbij je met je broek naar beneden op een toiletpot zit.

Ik denk dat ik oprecht kan zeggen dat de gênante gebeurtenissen in mijn leven bijna allemaal te maken hebben met een toiletpot. Laatst had ik het ook thuis nog. Ik ging even snel plassen en had de wc-deur wagenwijd opengelaten. Er was toch niemand in huis. Op het moment dat ik net zat, ging ineens de achterdeur open. Een lage stem: “Goedemiddag, is mijn dochter misschien hier?” Het was de buurman. Ik voelde in één klap mijn wangen rood kleuren. De toiletdeur gaat naar buiten open en tussen de gang en de achterdeur zitten misschien vijf stappen. Het enige wat ik op dat moment kon bedenken: die deur moet dicht!

Dus stond ik met mijn broek nog op de knieën op om vervolgens met een stap in de gang de deur te kunnen pakken. Natuurlijk was ik nét te laat en stond ik alsnog oog in oog met de buurman. Ik wist nog te stamelen: “Ik ben alleen maar aan het plassen, hoor en al klaar.” Wat ik natuurlijk hád moeten zeggen, was: “Kun je niet even kloppen?” Maar nee, ik ben zo’n type dat sorry zegt als een ander míj aanstoot. Nog zo’n gênant moment: die keer dat ik op een catamaranexcursie op de Dominicaanse Republiek ineens last kreeg van buikgriep. Mijn opluchting dat er überhaupt een wc aan boord was, sloeg al snel over in totale paniek toen bleek dat de doortrekker het niet deed.

Met een rij wachtende mensen voor de deur zie ik mezelf nog bakjes vullen met water uit de kraan om in het toilet te gooien. Wat de situatie alleen maar erger maakte, omdat het toilet nu bijna overstroomde. Misschien nog wat papier erbij om te verhullen? Het resulteerde in een enorme drab. Een kwartier lang stond ik met het zweet op mijn rug te bedenken wat ik nog meer kon doen om vervolgens tot de conclusie te komen dat ik niet anders kon dan met mijn neus in de lucht de deur uitlopen zonder ook maar één keer om te kijken. Het was de eerste keer dat ik niet op mijn gezin wachtte toen we twee uur later eindelijk aanmeerden. Ik wist niet hoe snel ik van de boot moest komen.

Deze column komt uit Flair 15-2023.