Marije: 'Ik lag meer in het water dan op de plank, er werd zelfs hardop gelachen'
Een paar jaar geleden kocht ik een sup om in de zomer mee het water op te gaan. Ik had ze gezien op Instagram. Vrouwen die, in een minuscule bikini (altijd wit) en met een hond aan hun voeten, over azuurblauwe zeeën peddelden. Heerlijk leek me dat. Dus kocht ik een sup en wist Franklin ervan te overtuigen hem mee te nemen op vakantie.
Het zweet droop van zijn voorhoofd
Al op de allereerste dag, toen we op het punt stonden naar een mooi strandje te gaan, gooide ik het ding vol enthousiasme achter in de huurauto. Dat er bij aankomst een ellenlange trap moest worden genomen om überhaupt bij het strandje te komen, was een kleine tegenvaller. Toen moesten we hem nog oppompen. Of nou ja, we, dat deed Franklin. Ik zie hem nog staan na vijftien minuten pompen: het zweet droop van zijn voorhoofd. Toen trok ik de pomp eruit omdat de sup vol was, maar ik had geen idee dat dit met een bepaalde draaibeweging moest omdat alle lucht anders onder luid gesis zou ontsnappen...
Minuscule bikini
Het was omdat de vakantie nog maar net was begonnen en de stemming er nog in zat, dat Franklin met een minzaam lachje zei: “Geeft niet, ik pomp nog wel een keer.” Eenmaal op het water bleek suppen nog best lastig. Het moet ongetwijfeld een leuke dag hebben opgeleverd voor de mensen op het strand – volgens Franklin draaiden sommigen hun strandstoel om het beter te kunnen zien – maar ik lag dus meer in het water dan dat ik op de plank stond, inclusief minuscule bikini.
Lees ook Marije: ‘Waarom zeggen vrouwen toch zo vaak sorry over van alles en nog wat?’
Instagrammodel
De volgende dag ging het al een stuk beter en voelde ik me zowaar een Instagrammodel. Met Liv op de punt, de zon op ons hoofd en vissen die onder ons door zwommen... meer zen kon bijna niet. Daar, op die plek, nam ik me voor: dit ga ik in Nederland vaker doen. Dit wordt mijn nieuwe hobby. Maar thuis deed ik het welgeteld één keer. Het Markermeer bleek nogal een contrast met de Siciliaanse zee. En dan die stomme wind. Ik kwam amper vooruit en dacht op een gegeven moment zelfs achteruit te gaan.
Toen ik uiteindelijk bij een steiger wilde aanmeren voor een latte, duikelde ik ook nog van de plank en zat ik nat en bibberend aan de koffie. De sup kwam de schuur niet meer uit. Totdat ik twee maanden geleden mijn zus sprak. Zij supte geregeld op zee. In Denemarken, dat wel. Maar ik vond het vergelijkbaar genoeg.
Ze wuifde mijn Markermeer-ervaring weg en zei dat je op de ‘knopen’ moest letten qua wind. En ze had een wetsuit mét sokken. Ik werd zowaar weer enthousiast. De zee, dat moest ik natuurlijk doen. Ik hou van de zee.
Verjaardagscadeautje
Mijn moeder, die nog een verjaardagscadeautje voor me zocht, bestelde meteen een wetsuit. Ik werd opgemeten, en er werd wat ge-heen-en-weert met mijn zus over welke sluiting en warmtedichtheid. Wilde ik ook meteen de sokken? Ik wuifde wat onzeker met mijn hand en begon al terug te krabbelen bij al die daadkracht.
“Nou ja, eh, is dat echt nodig? Ik ga toch niet als het koud is?” Nu ligt er naast de sup dus ook een wetsuit inclusief sokken in de schuur. Elke keer dat ik ook maar overweeg: zal ik, denk ik aan het oppompen, het wetsuit aantrekken en vervolgens weer uitdoen, en haak ik af. Gisteren sprak ik mijn moeder: “Je zus belde net, die was alweer onderweg terug van het suppen.” Ja ja, nu weet ik het wel.
Marije Veerman (39) woont met Franklin (38), zoon Kyano (13) en dochter Liv (10) in Purmerend. Alle columns van Marije lees je op onze website. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.
Fotografie: Dorian Jurne
