Marije: 'Ik dacht nog: dat is niet handig, maar de tijd daarna is één groot gapend zwart gat'
"Weet jij waar de laadpas is?" Het is vrijdagavond en we staan op het punt om weg te gaan. Een vriendin viert haar verjaardag en we zijn al laat. Soms heb je van die dagen, waarop je de ene na de andere jurk aantrekt en je zelfvertrouwen met elke jurk een beetje meer afneemt. Uiteindelijk wurm ik me in een spijkerbroek met top en schuif ik mijn voeten in een stel hakken.
Geen gezellige avond
Ik sta net met haar enorme verjaardagstaart bij de voordeur, als Franklin dus die ene vraag stelt. Hij gaat de volgende ochtend al vroeg met Kyano naar Oostende voor een voetbaltoernooi en wil nog even snel de auto opladen. Ergens in mijn onderbuik voel ik stress opkomen. Alsof mijn onderbewustzijn al weet wat mijn hoofd nog moet ontdekken. Dat komt een fractie van een seconde later. Shit, de laadpas!
Ik weet nog dat ik de auto op de redactie had opgeladen. Normaal leg ik de pas daarna meteen weer terug in de auto, maar ik had die dag twee buurmeisjes mee op snuffelstage en was daardoor laat. Ik weet nog dat ik naar de pas keek die ik in mijn handen had en dacht: dat is niet handig. Maar de tijd daarna is één groot gapend zwart gat. "Ligt hij niet gewoon in de auto?" Terwijl Franklin nog een keer gaat kijken, zoek ik in mijn tas, portemonnee, jaszak, broekzak. Hoe meer plekken ik afvink, hoe sterker het gevoel wordt dat dit geen gezellige avond gaat worden.
Snauwen
Wat doe je eigenlijk als je geen laadpas hebt? Ik heb echt geen idee. Ik probeer de boel nog te redden door te vragen of we het niet morgenochtend kunnen uitzoeken, maar aan zijn gezicht te zien vindt hij dat geen goed idee. "Waarom gebeurt jou dit altijd?" Hij klinkt chagrijnig. Ik weet dat ik het beter even kan laten, maar merk dat mijn stem meteen reageert en ik snauw: "Alsof ik dit leuk vind of zo." Het is groter dan mezelf. Demonstratief – en oké, een tikkeltje dramatisch – schop ik mijn schoenen uit, zet ik de taart neer en probeer ik een nummer te vinden.
Lees ook Marije: ‘Beste basisscholen van Nederland, emancipatie begint al bij de vader- en moederdagknutsels’
Behulpzame buurman
"Er is toch een app?" reageert Franklin. Ja, dat was ook zo. Ik herinner me een activatielink toen ik de auto kreeg, maar door drukte heb ik me er nog niet in verdiept. Ik zoek in mijn mail, maar de activatielink is natuurlijk verlopen. Ergens op de site van de leasemaatschappij vind ik toch een nummer dat werkt op vrijdagavond. Een mannenstem reageert behulpzaam en ik krijg de naam van een app waarmee je zonder pas kunt laden. Een tikkeltje triomfantelijk geef ik hem aan Franklin. "Zie je wel," zeg ik. "Allemaal stress om niets."
Maar natuurlijk werkt de app niet. Iets met de laadpas die ik had moeten registreren en dat heb ik dus ook al niet gedaan. Weten andere mensen dit soort dingen wel? Gelukkig is er een buurman die zijn pas aanbiedt. Op mijn vraag hoe we dat dan doen met betalen, wuift hij met zijn hand. "Joh, dat verrekenen we later wel." Twee uur na de eerste poging trek ik mopperend een stel sneakers aan, pak de taart en wacht bij de deur tot Franklin terug is van de laadpaal. "Hé, had jij geen hakken aan?"
Marije Veerman (39) woont met Franklin (38), zoon Kyano (13) en dochter Liv (10) in Purmerend. Alle columns van Marije lees je op onze website. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.
Fotografie: Dorian Jurne
