Marije: ‘Ik ben zo’n irritante vakantievierder die weet dat vakantie eindig is’

Dus stonden we op die ochtend om tien uur klaar. Als de auto werd afgeleverd, zouden we in tweeënhalf uur naar Essaouira rijden. Ik had al gereserveerd voor de lunch bij een hip hotel met zwembad waar we het stof en zweet van de rit van ons konden afspoelen. We konden hangen bij het zwembad, wijn drinken en de rest van de middag relaxen. Hier had ik over nagedacht.

Maar het liep anders. Natuurlijk liep het anders. Om kwart over tien was de auto er nog niet. We belden de verhuurmaatschappij, maar daar werd niet opgenomen. Het werd half elf. We belden de Nederlandse tussenpersoon. “De auto is er nog niet? Wat vervelend. We gaan even bellen.” Er klonk een wachtmuziekje. “Daar ben ik weer. We hebben de autoverhuurder gesproken en de meneer die de auto zou afleveren, heeft zich vergist in de tijd. Blijkbaar is in Marokko de klok een uur teruggegaan. O, dat weet u natuurlijk. Hij is er om elf uur.”

Het werd elf uur. Het werd tien over elf. Het werd kwart over elf. De autoverhuurder in Marokko nam nog steeds niet op. De Nederlandse tussenpersoon dan maar weer: “Mevrouw, de kosten worden voor u wel erg hoog als u de hele tijd belt. O, de auto is er nog steeds niet? Wat vervelend. Ik ga even bellen.” Het wachtmuziekje. “Hij is er met een half uurtje, zegt hij. O, dat zei hij een uur geleden ook al? Tja, dat is vervelend. O, Google Maps zegt dat de autoverhuur op vijftien minuten rijden is. Ik bel u over twintig minuten even terug om te kijken of hij er dan wél is.”

“Ah, daar bent u weer. Ik zou u inderdaad bellen en was dat net van plan. Hij is er nog steeds niet? Jeetje, wat vervelend. Ja, ik snap dat u baalt. Vervelend dat u nu niet kunt lunchen bij het zwembad. Ja, tweeënhalf uur te laat is inderdaad wel erg laat. Ik snap dat u al in Essaouira had kunnen zijn. Ik zie dat mijn collega die Arabisch praat op dit moment met lunchpauze is. Ik bel u zo even terug. Ja, ik snap dat u ook graag lunchpauze had willen hebben bij het zwembad. Oké, ik kijk wat ik kan doen om hem van zijn lunchpauze af te halen om dit op te lossen.” Weer dat wachtmuziekje.

“We hebben de autoverhuurder net gesproken. Hij is er met een half uurtje. Ja, dat zei hij inderdaad een half uur geleden ook al. U heeft gelijk dat dit niet zo geloofwaardig meer is. Misschien is het beter om een taxi te pakken?” Het was inmiddels half twee toen mijn telefoon ging. “Hello Marije, yes, I’m so sorry. I’m outside with your car. Yes, I’m terribly late. I give you upgrade?”

Deze column komt uit Flair 20-2023.