Marije: 'Als de zomer vorderde, ging ik over op babyolie of notenolie'
Ik weet nog hoe ik dat deed als twintiger. Urenlang kon ik liggen bakken. Mijn handdoek meedraaiend met de zon. Daar was ik heel precies in, want ik had het horrorscenario in mijn hoofd van die ene stranddag waarop ik dat had verzaakt en ik naar huis moest met een dijbeen dat aan de zijkant vuurrood was.
Zongebruinde huid
Als de zomer vorderde, ging ik over op babyolie. Of op notenolie, nog beter. Die zorgde voor een vergrootglaseffect, waardoor ik nog bruiner werd. De schade die het mijn huid kon berokkenen? Ik wist dat allemaal niet, of tenminste: het interesseerde me niet. Als twintiger ben je nog niet zo bezig met de lange termijn. Ik wilde een zongebruinde huid. Dan vond ik mezelf vele malen knapper. In de winter was ik wit, flets, en daar kreeg ik ook nog vaak opmerkingen over: “Ben je gisteren doodgegaan of zo?”
Het toeval wilde dat mijn vriendin, geboren met een teint als melkchocola, juist angstvallig naast mij onder de parasol zat. “Ik mag dus écht niet te bruin worden,” zei ze dan, terwijl ik nog wat babyolie op mijn hand spoot. Het geeft maar weer aan hoe vreemd onze maatschappij in elkaar zit.
Lees ook Marije: ‘Ik lag meer in het water dan op de plank, er werd zelfs hardop gelachen’
Schoonheidsideaal zon
Tegenwoordig zit dat andere schoonheidsideaal mij in de weg: een gladde huid. Want laat diezelfde zon, goed voor vitamine D, een goed humeur en kleur op mijn wangen, nou ook de grootste veroorzaker zijn van rimpels en een slappe huid. Bikkelharde feiten die zich, hoewel ik ze jarenlang naast me heb neergelegd, toch in mijn systeem hebben weten te persen.
Gisteren was het daar ineens. Nog een uur daarvoor had ik een beetje zitten grinniken toen ik op Instagram een foto van een influencer zag die met een dikke laag factor vijftig, een zonnehoed tot over haar kin en een enorme zonnebril op was gaan hardlopen ‘want ja, die zon hè’. Maar nog geen uur later bladerde ik in de tuin door een boekje, de zon brandend op mijn gezicht, toen ik het ineens opmerkte: schuldgevoel.
Ik deed iets wat niet mocht, wat niet goed voor me was. En zoals ik van McDonald’s-eten het vet altijd rechtstreeks naar mijn benen voel zakken, zo voelde ik mijn huid letterlijk verdrogen: als oud leer. Alsof de tijdsgeest mij ingehaald had. Ik zat in de zon. Ik deed iets wat niet kon, wat niet mocht. Niet voor de rimpels, niet voor mijn gezondheid. Dit mag dus ook al niet meer. Ik heb als een klein kind zitten mokken.
Marije Veerman (39) woont met Franklin (38), zoon Kyano (13) en dochter Liv (10) in Purmerend. Alle columns van Marije lees je op onze website. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.
Fotografie: Dorian Jurne
