Lize over haar abortus: ‘Sorry ik ben nog niet klaar voor jou, ooit wel, maar nu nog niet’

Eindelijk zie ik er meer uit zoals de vrouwenlichamen die worden getoond in films. Op dit moment in mijn leven geloof ik nog dat dat belangrijk is. Dus leg ik het vast. Ik sleep de jpeg van de foto naar een computermapje in een computermapje. Onvindbaar voor iedereen, behalve mezelf. En terwijl het lichaam op die foto zichzelf klaarmaakt om een baby te verwelkomen, kan mijn geest niet wachten op het zelf aangevraagde afscheid.

Na vijf weken negatieve uitslagen en een huisarts die me naar huis stuurde, vertelde het bijna doorzichtige tweede blauwe streepje me eerder die dag wat ik zelf al wist: ik was zwanger.

De enige die ik kende die dit ook had meegemaakt, was een familielid. Met haar erover bellen was fijn, ze kon me precies vertellen wat ik kon verwachten en dat verminderde tijdelijk het gevoel van schaamte en eenzaamheid. “Wil je het niet met mama delen?” vroeg ik. Vanuit haar ervaring wist ik dat je niet op troost kon rekenen van onze familie, maar op veroordeling.

Ook de eerste reactie van mijn beste vriendin was hard en veroordelend. Ik weet niet precies meer wat ze zei, maar iets in de trant van: “Dat is niet zo slim, hè?” Ik moest huilen en zij ook. Ze verontschuldigde zich, ze wist zelf ook niet waar die eerste reactie vandaan kwam.

Ik had al zat tijd gehad om na te denken over wat ik wilde: geen moeder worden. Toch gingen er, nadat ik na het weekend terechtkon bij de huisarts, nog eens vijf dagen bedenktijd in. Pas twee weken na de positieve zwangerschapstest kon ik terecht bij de abortuskliniek.

Iedereen die weleens flink ziek is geweest, weet hoe eenzaam fysiek ongemak kan aanvoelen. Elke ochtend en de middag van mijn ongewenste zwangerschap bracht ik het liefst alleen door op de bank, wachtend tot de avond aanbrak. Het ondergaan van de zon bracht bevrijding van de intense misselijkheid en luidde de terugkeer van mijn eetlust in.

Ik werd gedurende deze twee weken ingehuurd als illustrator door het bedrijf van een goede vriend. Tussen de onwetende collega’s voelde ik me nog eenzamer dan alleen op mijn bank. In plaats van te vertellen wat er aan de hand was, uit te leggen waarom ik steeds naar de wc ging, zegde ik de opdracht halverwege af. “Sorry denk niet dat dit iets voor mij is.”

Op 22 december 2012 zit ik na zeven weken zwangerschap in een papieren jurk op een stoel van de abortuskliniek. De verpleger laat mijn baarmoeder op een echo zien en vraagt of ik er een printje van wil. “Nee, dankjewel,” zeg ik. Ze beantwoordt mijn vragende blik door me te vertellen dat sommige mensen dat graag willen. Terwijl verdovende vloeistof via een infuus mijn aderen instroomt, bied ik in mijn gedachten mijn excuses aan het hompje cellen in mijn baarmoeder. “Sorry, ik ben nog niet klaar voor jou, ooit wel, maar nu nog niet.”

Ik word wakker in iets wat lijkt op een kleedhokje in een zwembad. Ik heb het ijskoud, maar die sensatie wordt overschaduwd door de afwezigheid van de allesoverheersende misselijkheid die me constant herinnerde aan iets waarvoor ik me geleerd heb te schamen. Ik ben weer alleen, maar niet meer eenzaam.

Flair vindt dat het tijd is om het taboe op abortus te doorbreken en verhalen hierover te delen. Want elk verhaal telt #stophetzwijgen.