Lisanne: ‘‘Mop, weer schoon!’ appt ze me altijd als ze klaar is’
Ik kende haar niet toen ze de sleutel van mijn voordeur kreeg, zij kende mij ook niet en ze wist bovendien ook niet waar mijn stofzuiger stond en dat was wel een dingetje want die had ze toch echt nodig om ‘dit paleisje weer lekker aan kant te krijgen’.
Ida raast nu al een paar maanden om de zoveel weken door mijn huis heen terwijl ik er niet ben. Ik hoef de verwarming nooit aan te doen want ze krijgt het vanzelf warm en ik geloof dat ze daar gelijk in heeft, met dat tempo van d’r.
De radio kan ook uit blijven, want ze belt altijd ondertussen met een vriendin. En ik zie haar dan in mijn hoofd zo heerlijk tetterend door mijn huisje gaan, haar werk doen, terwijl ik mijn werk doe in een cafeetje verderop, en dan krijg ik soms op de app een beetje op mijn flikker met heel veel uitroeptekens – ‘het was echt een zooi!!!!’, ‘stoffig zeg!!!!!!’
En zo nu en dan stuurt ze me een foto waarop mijn eigen huishoudelijke onhandigheid perféct te zien is, zoals die ene keer, toen ik een foto van haar ontving van de wc-eend die ik in mijn plee had gehangen met het plastic papiertje er nog omheen. ‘Zo werkt ie natuurlijk niet, hè’ stuurde ze, lachen van het huilen-poppetjes, en ik stuurde exact dezelfde poppetjes terug.
Het voelt decadent om iemand te hebben die voor mij mijn huis schoonmaakt, en dat is het denk ik ook, maar het is een luxe waar ik graag voor betaal en extra voor werk. Ida weet het niet, denk ik, maar door mijn huis te ordenen, ordent Ida mijn leven.
Door mijn kussens op te kloppen maakt ze me rustig, door mijn bank te stofzuigen geeft ze me het gevoel dat ik mijn leven net iets meer op de rit heb dan toen de bank nog onder de hondenharen zat. Met een geschrobd aanrecht kan ik de wereld beter aan en als mijn huis gedweild is kan ik er weer met blote voeten overheen lopen en op blote voeten door mijn eigen huis lopen geeft me evenwicht.
‘Mop, weer schoon!’ appt ze me altijd als ze klaar is, dat vind ik leuk, dat iemand die mijn huis beter kent dan dat ze mij kent, mij ‘mop’ noemt – zo zouden meer mensen moeten zijn. Na haar afmeld-appje en haar tikkie popel ik om naar huis te gaan, ik plan die avond ook niets, want ik ga in mijn allenige eentje op de bank zitten en kijk om me heen en zeg tegen mezelf dat ik niet alleen het leukste huisje van Utrecht heb, maar ook, en bovenal: het schoonste.
En dan is het laat en ga ik naar boven, om naar bed te gaan maar ook om nog even snel mijn was op te ruimen, want als Ida komt laat ik de wasmachine ook op volle toeren draaien, het is alles of niets, in mijn wereld.
En dan kom ik boven, en dan zie ik het: dat mijn bed al is opgemaakt, dat ze al uit mijn kast een onderlaken heeft gepakt en de kussens van een hoes heeft voorzien, en mijn dekentje heeft opgevouwen en aan mijn voeteneind gelegd, en dan besef ik dat het meer is dan alleen een huis dat schoon is, maar ook: iemand die je weer welkom laat voelen op de plek waar je elke dag komt.
Deze column van Lisanne komt uit Flair 16-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.
Journalist Lisanne van Sadelhoff (32) woont met haar hond Leo in Utrecht. Elke week schrijft zij in Flair over wat haar bezighoudt.
