Lisanne: 'Lekker kontje! riep de vrouwenstem toen ik langsliep'
“Hé kale, ben je ook kaal van onderen?” “Pssst. Wil je seks met me?” “Heeee, lekker ding! Wacht nou even, niet weglopen!” In Utrecht waren de rollen onlangs omgedraaid. Mannen werden op straat nageroepen, toegefluisterd en nagesist door een pratende vrouwenmond op een reclamezuil.
Campagne tegen straatintimidatie
Het was een campagne van de gemeente om straatintimidatie tegen te gaan: zo’n zestig procent van de Utrechtse vrouwen en meisjes heeft te maken met straatintimidatie, blijkt uit onderzoek, de daders zijn vaak (no shit, Sherlock) man. In een split second konden zij – de mannen – exact voelen wat wij – de vrouwen en minderheidsgroepen – voelen, maar vaak niet kunnen uitleggen.
De eerste keer dat ik besefte dat vrouwen een kwetsbaarheid ervaren die mannen simpelweg niet kennen, was toen ik achttien was en mijn vriendje net zijn rijbewijs had. Hij kwam me ’s nachts ophalen van een feestje en onderweg toeterde hij. “Waar toeter je naar?” vroeg ik. “Daar stond een meisje langs de weg met scooterpech.” “Waarom toeter je naar haar?” vroeg ik weer. “Gewoon,” antwoordde hij. “Dat is toch leuk?” De perceptie van elkaar aandacht geven in het openbaar, en of dat geil of prettig is of juist niet, verschilt per sekse, leerde ik toen.
Mijn vriendje – echt een lieve jongen – was ervan overtuigd dat ‘even toeteren’ leuk was, terwijl ik wist dat het hart van dat meisje op dat moment in haar keel was geschoten, bonk-bonkbonk, hand op je telefoon, hopen dat die auto doorrijdt, dat er geen raampje opengaat waar woorden uit vliegen die je niet kunt terugkaatsen, die je raken op een manier waarop je niet geraakt wilt worden. Het nare van straatintimidatie is ook dat je niet weet hoe het gaat eindigen. De ander weet precies tot hoe ver hij wil gaan, zijn slachtoffer tast in het duister en voelt een bulk aan onzekere angst.
Lees ook Lisanne: ‘Zijn dingen nog wel iets waard als je ze niet kunt delen?’
Iets volgen
Gaat er nog iets volgen na die woorden? Zijn ze een voorbode voor – ja, wat? Een achtervolging, klemrijden, aanranding? Verkrachting? Straatintimidatie doet iets met je gevoel van veiligheid, eigenwaarde, de woorden kruipen onder je huid, en daar gaan ze sudderen, gisten, borrelen. Soms hoor ik uren later het gesis en de woorden nog steeds in mijn hoofd, gevolgd door dingen die ik had willen zeggen, maar toen niet uit mijn strot kreeg in die donkere straat, of in dat park, op weg van de kroeg terug naar huis.
Dan zou je denken: mooi, een koekje van eigen deeg voor die mannen in Utrecht. Burgemeester Sharon Dijksma noemde het ‘een schurende campagne’. Maar toch dacht ik, toen ik langs de zuil liep: moet je dat wel willen, oog om oog, tand om tand? En: lang niet alle mannen die worden nageroepen door de pratende mond, maken zich schuldig aan straatintimidatie. Is dit wel eerlijk? “Lekker kontje!” riep de vrouwenstem toen ik langsliep.
Ik keek om, om te kijken of anderen keken. Twee mannen gingen rechter op lopen, keken om zich heen, ongemakkelijke blik, ze versnelden hun tred, en net op dat moment riep de stem, alsof ze het zág, ook nog eens: “Waar ga je naartoe dan?” Ik had een beetje medelijden met ze, ik wilde het goedmaken, ik wilde zeggen: “Het is een campagne, trek het je niet aan” – maar ik deed het niet. Soms moeten dingen borrelen, onderhuids kruipen, om te worden begrepen.
Journalist Lisanne van Sadelhoff (31) woont met haar hond Leo in een klein – maar fijn – appartement in Utrecht. Elke week schrijft zij in Flair over wat haar bezighoudt. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.
Fotografie: Dorian Jurne | Styling: Charise Rozenbeek | Visagie: Sisley Angenois
