Lisanne: 'In deze douche brachten we een ode aan al onze onverhulde lichamen'
Een festival is een ode aan de outfit, wat die outfit ook moge zijn. Overal om je heen zie je mensen in hun best gecombineerde feesttenues of slechtst gecombineerd, maar ook dat blijkt stijlvol op een plek als Down The Rabbit Hole.
Ik zag prachtdecolletés en goed uitkomende billen, blote benen en blote buiken, ik zag stralende gezichten en uitgelaten armen in de lucht. Ik zag plateauzolen en panterslippertjes, bloemetjesjurken en duistere band-shirts, ik zag retestrakke leggings met psychedelische printjes en korte, kekke Adidasbroekjes. Ik zag mensen met gouden kettingen, regenbooghoedjes, zwarte petten, hartjesbrillen, glittermake-up en Disneyplakplaatjes
Schaars
Alleen de ochtenden zijn contrasterend, bedacht ik op de camping terwijl ik in een tergend lange rij stond waar geen einde aan leek te komen, want iedereen wilde douchen en douches zijn nu eenmaal schaars op festivals. Dus stonden mijn vriendinnen en ik met honderden onbekende anderen wakker te worden en op te nemen hoe groot de mentale en fysieke schade was na ons feestgedrag van de dag ervoor.
Er werden op verschillende plekken in de rij broze beloftes gedaan – “ik ga vandaag minder drinken” – die, zo wist iedereen in diezelfde rij eigenlijk wel, niet zouden worden nagekomen. Er werd getost wie er na de douche in de rij zou gaan staan voor de koffie, er werd besproken wie welk optreden wilde zien, en ergens kreeg ik, in de bloedhitte, een beetje kippenvel van zoveel eensgezindheid.
Lees ook Lisanne: ‘Het leven is eigenlijk één lange to-dolijst’
Samen, samen, samen
Dat met-z’n-allengevoel. Feesten doe je met z’n allen, dansen ook, drinken ook, juichen voor de muziek ook, maar wakker worden ook. Naar de wc. Ontbijten. Koffiedrinken. Douchen ook. Tandenpoetsen. En weer feesten. Samen samen samen. Al die duizenden menselijke lichamen die elkaar allemaal niet kennen, leven op een festival hun leven zo ongeveer drie dagen synchroon aan elkaar.
“Deze waterstraal is warm,” zei het meisje dat uit het hokje voor me kwam. Ze was naakt, poedeltjenaakt, ik was ook naakt, poedeltjenaakt, want omkleden in zo’n hokje is ondoenlijk, dat weet elke gevestigde festivalganger. We bevonden ons in het voorstadium van de mooimakerij die ook vandaag weer zou volgen.
Zo veel vetrolletjes
Al deze naakte lichamen om me heen, het waren er tientallen, die zouden ook vandaag weer in wederom zorgvuldig uitgekozen outfits worden gehuld, goed genoeg om voor de dag te komen en daarna de nacht mee in te gaan. Die ene outfit waar billen goed in uitkomen, of die ene – zoals in mijn geval – waar het decolleté noemenswaardig diep is. Ik had zin in mijn broekpak.
Maar hier waren die outfits nog niet. Hier waren er slechts pyjama’s die uitgingen, handdoeken die werden omgeslagen. “Zo veel borsten,” mompelde ik terwijl ik bij mijn hokje probeerde te komen. De tepels vlogen me om de oren. “En zo veel billen!” riep een ander meisje dat me hoorde. “En zo veel benen!” riep haar vriendin. “Met putjes!” “En zo veel vetrolletjes!” riep weer iemand anders, alsof we een potje memory speelden met lichaamskenmerken.
“En zo veel beharing!” riep ik dan maar – verwijzend naar mezelf, maar eigenlijk ook naar heel veel anderen. “En zo veel platvoeten!” zei het meisje naast me, zachtjes, alleen ik hoorde het, maar ze herhaalde het nog een keer harder, voor haar vriendin.
Iedereen om me heen knikte, lachte. Een festival is een ode aan de outfit, maar hier, in deze douche, deden we iets anders. We brachten een ode aan al onze onverhulde lichamen.
Journalist Lisanne van Sadelhoff (32) woont met haar hond Leo in Utrecht. Elke week schrijft zij in Flair over wat haar bezighoudt.
