Lisanne: ‘Het was lang geleden dat ik me zo eenzaam voelde als op dat moment’

Ik had het ‘t fijnst gevonden dat ik daar zat vanwege optie A, dat ik weer eens tegen beter weten in een veel te hete rode curry had besteld bij de Thai omdat ik niet goed had opgelet bij de pittigheidswaarschuwingen en per ongeluk ook nog eens de rode pepers had gegeten alsof het M&M’s waren, waarna de Brabo zou verzuchten: “Ja, týpisch jij.”

Maar ik zat daar vanwege optie B, liefdesverdriet, onverbiddelijk, want in één gesprek van nog geen tien minuten zei de Brabo tal van dingen die ik niet horen wilde. ‘Nee nee nee,’ wilde ik zeggen, maar mijn stem liet het per direct afweten. Het enige deel in mijn lichaam dat werkte, vólop werkte, waren die verrekte darmen, en zo wist de Brabo zonder tegenspraak in een tijdsbestek van twintig minuten een streep door onze samenwoonplannen en onze liefde te zetten.

Ik kon nog maar aan één ding denken: de wc. Maar no way dat ik dat hier, in zijn huis, zou doen. “Ik moet rustig nadenken, ik ga even wandelen,” zei ik, “zo terug” en ik rende aan één stuk door naar De Beren, de snackbar bij de Brabo om de hoek.

Ik riep naar het personeel: “Mag ik even naar het toilet?” en zonder het antwoord af te wachten, plantte ik mezelf op de wc voor de Grootste Opluchting In Tijden.

Het was lang geleden dat ik me zo eenzaam voelde als op dat moment, aan de vooravond van weer opnieuw mijn vrijgezellenbestaan, mijn gevoelsmatige ondergang, wetende dat ik zo direct terug moest naar de Brabo. En daar vervolgens de deur – zíjn deur – uit te lopen om nooit meer terug te komen.

Verdriet kruipt waar het niet gaan kan, het kruipt naar je buik, maar het kroop ook naar mijn vingers, ik pakte mijn telefoon. Klaarblijkelijk verbaasde het niemand dat ik me op een doodgewone donderdagavond op de wc in een snackbar bevond.

Iedereen ging meteen over tot de orde van de dag. En dat was: mij redden. Vanaf een afstand werden mijn vrienden het koude doekje op mijn voorhoofd, het water uit de kraan dat langs mijn polsen liep. ‘Liefje, je stond voor duizend hetere vuren,’ zei de een, ‘je kan dit.’ Ik moest huilen. De ander zei: ‘Schijt anders gewoon op zijn bank!?’ Ik moest lachen.

Ik keek naar mezelf in de spiegel. Tl-licht is een uitvinding die rechtstreek uit de hel is gekomen, dat kon niet anders. Hallo, wie was die vrouw? Bleke kop, mascara kwijt, gezonde kleur kwijt. Maar wel weer: vertrouwen. In mezelf. En in, als het me even niet lukt, mijn vrienden en familie. Bij wie ik altijd mijn vieze was mag uithangen. Sterker: ze zullen die vieze was niet alleen helpen ophangen, maar ook schoonmaken, de venijnige vlekken eruit boenen. Weggooien wat weg kan.

In alle rust liep ik de snackbar weer uit. Ik kan dit, zei ik tegen mezelf – en het was ook echt zo.

Deze column van Lisanne komt uit Flair 04-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.