Lisanne: 'Het leven is eigenlijk één lange to-dolijst'
Toen ik zaterdagmiddag na mijn hardlooprondje op de bank plofte en besefte dat ik drie uur lang niets te doen had (dríé! úúr!), ging ik bedenken wat ik eigenlijk allemaal stiekem tóch te doen had.
Zoveel te doen
Ik veerde op, betaalde de facturen van mijn accountant met een ‘sorrysorrysorry dat ik bijna te laat was’-memo erachteraan. Ik raapte in mijn tuin de kapotte plantenbakken bij elkaar, bracht die naar het grofvuil, reed daarna langs Intratuin om lampjes te ruilen voor nieuwe omdat de oude het na drie dagen hadden begeven – het bonnetje lag al een week op de keukentafel, nietvergetennietvergeten.
Vervolgens langs het DHL-afhaalpunt, Zalando-retourtjes afleveren die toch al wel zestien dagen de bijrijdersstoel van mijn auto bezet hielden. O ja. Hondenvoer op. Handzeep op. Olijfolie: idem. Op op op. Even halen. Misschien dan toch ook eventjes, nu ik er toch langsrijd, nieuwe kappersafspraak maken, voordat dode haarpunten mijn trademark worden.
Thuis viel mijn oog eerst op A) de grond, en vooral: de haren en het stof die riepen, nee, sméékten om een stofzuiger, en B) de ongeopende brief die ik op de trap had geparkeerd. Túúrlijk, net als je denkt ik ben er wel vandaag, geeft de RWD je een ander gevoel: ‘Het is weer tijd voor de jaarlijkse APK-keuring.
Lees ook Lisanne: ‘Het openbaar vervoer in Nederland blijft een plek waar vrouwen (nog steeds) onveilig zijn’
Het leven is een to-dolijst
Het leven is eigenlijk één lange to-dolijst en na elk to-dootje hap ik naarstig naar adem en kijk ik reikhalzend uit naar een einde, een einde dat nooit komt. Dat is inherent aan het leven, want het leven houdt je bezig, en daar horen dingen bij die geregeld moeten worden en de ene taak zorgt weer dat er een nieuwe taak bijkomt.
Maar laatst hè, op een doodgewone woensdag, had ik ineens toch het gevoel dat ik dat felbegeerde, memorabele, zeer zeldzame moment had bereikt: mijn to-dolijst was (tijdelijk) aan een eind gekomen. Er stonden even geen werkdeadlines in mijn agenda, alles wat uitgezet moest worden voor nieuwe verhalen stond uit, alle mails waren beantwoord, mijn tuin was aan kant, de planten hadden water, mijn nagels een glimmend laagje gellak, mijn huis was gepoetst, geen Leo-haartje meer te bespeuren, en, last but zeer zeker not least: de schilders waren net weg en hadden de héle buitenkant van mijn huis geschuurd, geverfd en gelakt.
Affer kon mijn leven niet worden. Ik ging op de bank zitten in de leegte van de tijd. Niets. Te. Doen. Ik kneep mezelf. En nog steeds: Niets. Te. Doen. Demonstratief gooide ik mijn voeten op tafel, ik pakte de afstandsbediening, Netflix riep. En daarna mijn telefoon.
Een appje van mijn vader: ‘Vergeet je niet het onkruid uit je tuin te halen?’ Een mail van een opdrachtgever met zes (zes!) nieuwe klussen en het verzoek ‘snel te reageren vanwege de deadline’. Een pootje van Leo op mijn been, of we konden wandelen? ‘We zijn net geweest,’ zei ik, maar ik zag aan zijn ogen: het bos misschien? En een blik naar buiten was voldoende om me te herinneren aan het feit dat ik nog steeds de ov-fiets van de NS terug moest brengen naar Utrecht Centraal.
Daar, op de bank, met een vers aangevulde lijst, besefte ik dat het een utopie is het einde van de to-dolijst in zicht te krijgen. Het is de kunst om zelf, tussen het ene to-dootje en het andere, een paar enters toe te voegen.
Journalist Lisanne van Sadelhoff (32) woont met haar hond Leo in Utrecht. Elke week schrijft zij in Flair over wat haar bezighoudt.
