Lisanne: ‘Als je alles kunt zijn, kun je dus álle kanten op. Dat is toch veel te stressvol?’

Het begon met een paar leveringen (en ja ja ja, een mea culpa naar Moeder Aarde en de belofte dat deze hysterie eenmalig was) en het eindigde met zes paniekbestellingen op woensdag en veertig euro extra verzendkosten omdat de outfits er de volgende dag al moesten zijn, want dan was het bal al.

Dresscode

Een toefje roze en oranje was de dresscode van het megafeest en het thema was ‘ik ben alles’. Nou ja, als je alles kunt zijn, kun je dus álle oranje en roze kanten op, veel te breed mijns inziens, veel te stressvol.

Ik hees mezelf in een hartjesjurk die, omdat hij zo kreukte, meer weghad van een geruite theedoek (‘Zijn het écht hartjes?’, appte een vriendin verbaasd), een rok met een bijpassende top die toch niet zo bijpassend leek, want maatje XXXXXS, een jurk waarin bukken zonder inkijk aan boven- en onderkant een onmogelijke opgave was, een discoballenpak dat thuishoorde op een ABBA-feest, een broekpak dat precies paste bij een beginscène uit een kinky pornofilm (volgens een kritische vriendin), een jumpsuit dat enkel voor mensen bedoeld was met benen van langer dan vier meter.

Welke wordt het?

Paniek doet klaarblijkelijk vreemde dingen met iemands vermogen kleding op waarde te schatten. Maar goed: er zaten ook zes (!) opties bij die wél konden, mits ze hier en daar een beetje vermaakt zouden worden, maar dat was niet het grootste probleem.

De grootste issue was namelijk: wélke wordt het? Die ene met dat lage (te lage?) decolleté, dat vette felroze (te felroze?) pak, het hysterische (te hysterische?) glitterpark, het oranje, asymmetrische (te asymmetrische?) broekpak…

Niets maakt me zelfbewuster dan de eenzame verkleedpartijen voor mijn spiegel. Outfit aan, outfit uit, twijfel, foto’s, een vriendin iets sturen, nog een vriendin iets sturen, een hele trits vriendinnen iets sturen, beseffen dat je beter een groepsapp met zevenhonderd mensen uit je inner en outer circle kunt beginnen en dan een poll kunt droppen.

Toen er na een bloedserieuze ballotagecommissie een selectie van vier outfits was, begaf ik me naar een kring die iets dichter bij het vuur zat: de mensen die ook naar het bal zouden gaan. Vooral collega’s. Mensen die ik via via ken. Met wie ik weleens heb gewerkt. Met wie ik heb gemaild/gebeld/geappt.

Iedereen is onzeker en iedereen is prachtig

Ik wendde me schoorvoetend tot een paar van die vrouwen die ik hoog heb zitten en bij wie ik dat vleugje kwetsbaarheid – ‘Staat dit me?’ ‘Is het niet té?’ – durfde te deponeren. Ik stuurde mijn foto’s, kreeg eerlijke antwoorden en heart-eye-smileys terug (daar word ik doorgaans heel gelukkig van, van die smiley) en vervolgens kreeg ik ook hún outfits toegestuurd, tot de kleur nagels aan toe.

‘Kan dit?’ ‘De gele of de oranje jurk?’ ‘Kunnen deze schoenen eronder?’ Iedereen is onzeker. En iedereen was prachtig, die avond.

Deze column van Lisanne komt uit Flair 13-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.