Kirsten: 'We hebben talloze mooie herinneringen weten te maken op Ibiza'
“Dat is toch een feesteiland? En niets voor kinderen?” “Het is toch echt achterlijk duur daar?” “Echt zo’n eiland waar ál die BN’ers heen gaan en samenklitten?” “Ja, daar wil ik heen! Ik heb er veel goede dingen over gehoord.” Dit soort uitspraken hoor je vaak van mensen die nog nooit op Ibiza zijn geweest.
Ibiza
Eigenlijk zit er in elke quote wel een kern van waarheid. Van mensen die het eiland wel kennen, hoor je vaak ofwel: “Het was echt fantastisch! Ik wist helemaal niet dat het, naast een feesteiland, ook een plek is met allemaal mooie verlaten strandjes en baaitjes waar je lekker met je gezin heen kunt.” Of je hoort: “Ik vond het echt wel erg druk en duur, hoor.” En ook in deze evaluaties kan ik me wel vinden. Het is nou eenmaal een eiland met meerdere gezichten, met plus- en minpunten.
Nick en ik komen al op Ibiza sinds 2013. Nick had er in 2009 opnames voor het allereerste seizoen van Beste zangers en vertelde me dat hij er prachtige plekken had gezien en dat de mensen die daar woonden hem hadden verteld over de vele facetten van het eiland. Dat het echt niet alleen maar bestaat uit discotheken en zien en gezien worden, maar dat je er eigenlijk alle kanten op kunt.
Hierdoor werd ik alsmaar nieuwsgieriger en we besloten een trip te boeken. Dat we er uiteindelijk in 2016 zijn getrouwd, illustreert natuurlijk wel dat we in de loop van de jaren een zwak hebben gekregen voor dit eiland. We hebben hier talloze mooie herinneringen weten te maken. Te veel om in één column te verwerken. Daarom heb ik één bijzondere herinnering uitgekozen om met jullie te delen. Dit moment is namelijk vastgelegd.
Eerste keer
Het was de eerste keer dat we op het eiland waren, in 2013. Julian was een baby en Nikki was twee. We liepen door Ibiza-stad, Nick nam Nikki op zijn schouders en we poseerden voor een foto onder een prachtige bloesem, naast een bord met de naam van het eiland erop. Er werd van ons als ouders van twee kleintjes behoorlijk veel verwacht in deze periode. Het was de tijd van gebroken nachten, luiers verschonen (ook in het vliegtuig, haha) en reservesetjes kleding mee in de luiertas voor het geval dat een fruithapje meteen werd ‘geretourneerd’.
Wat is er sindsdien veel veranderd. Onze jongste, Jackie, was er destijds nog niet. Die is nu al uit de luiers en zit al lang en breed op school. Deze foto ontroert me echt als ik ernaar kijk, ons gezin is er alleen maar nóg mooier op geworden. De tijd en energie die we daar in de tussentijd in hebben geïnvesteerd; ik zou het zo weer doen. En Nick waarschijnlijk ook.
Deze column komt uit Flair 33-2022. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair. Wil je een editie (na)bestellen? Dat kan hier.
Fotografie: Dorian Jurne
