Kirsten Schilder: 'Zou ze nu al, op haar vierde, een soort faalangst hebben ervaren?'

Koudwatervrees

Met haar shirt met lange mouwen en een broek waarvan de pijpen over haar waterschoenen uitlopen, staat ze op de zwembadrand. Vanaf mijn plastic stoel op de tribune aanschouw ik dat mijn vierjarige dochter met een vriendelijk gebaar al haar groepsgenoten laat voorgaan. De een na de ander volgt haar aanwijzing op en springt vol overtuiging met kleding aan het water in. Vandaag mogen de kinderen proef-afzwemmen. Hét moment dus om aan de zwemjuf te laten zien dat ze klaar zijn om op de zaterdag daarna hun A-diploma in ontvangst te nemen. Velen doen net iets meer hun best dan tijdens de eerdere zwemlessen. Velen, op één geweldig meisje na. Onze Jackie.

Ze vertikt het om het water in te gaan. Uitgerekend nu. Jackie heeft nog nooit watervrees gehad, of geaarzeld om het water in te gaan. Toen ze een baby was, vond ze het al heerlijk om elke dinsdag samen met mij naar het zwembad te gaan voor het ouder-en-kind-zwemmen. Toen ze iets ouder was, wachtte ze op vakantie braaf totdat papa bij haar zwembandjes had omgedaan, om vervolgens moedig en vastberaden het water in te springen.

Met Jackie heb ik ook ooit meegedaan aan de ‘Children of the water’-zwemcursus. Kinderen leren dan om, als ze in het water terechtkomen, een aantal zwemslagen te maken en op hun rug te draaien, zodat ze om hulp kunnen roepen, om vervolgens weer een aantal slagen te maken om de kant te bereiken. Jackie is dus altijd, al sinds haar geboorte, een echte waterrat geweest. Maar uitgerekend vandaag, op D-Day, is ze een waterwezel. Zelfs het snoep uit de automaat bij de uitgang, dat ik in het vooruitzicht stelde, werd afgeslagen.

Ik besluit samen met Jackie naar huis te gaan om mijn badpak te gaan halen en vervolgens weer terug naar het zwembad te gaan. Wellicht kan ik op deze manier een barrière voor haar slechten. We besluiten, vanwege de zwemlessen die nog aan de gang zijn, in het recreatiebad te springen. Dat gaat zonder slag of stoot. Zonder een onver­togen woord begint Jackie water in mijn gezicht te spetteren en keihard te lachen als ze ziet dat het in mijn ogen komt. Hierna is ze kennelijk genoeg ‘ingezwommen’. Ze heeft voldoende moed verzameld om de zwemles af te maken.

Lees ook Kirsten Schilder: 'Wat als ik begin te stotteren, een black-out of rode vlekken in mijn nek krijg?'

Omdat Jackie de schoolslag nog niet goed genoeg uitvoert, moet ze toch nog even wachten voordat ze mag afzwemmen. Zou ze dat hebben aangevoeld? En nu al, op haar vierde, een soort faalangst hebben ervaren? Om dat direct uit te sluiten, eten we thuis een taartje, terwijl Jackie een uitgeprinte kleurplaat van een A-diploma mag inkleuren. Verheugd vraagt ze: “Mama, gaan we nu altijd na zwemles taart eten?” Ik denk dat ik komend weekend die schoolslag maar weer met haar ga oefenen. Het zou wel lekker zijn als ik volgende zomer mijn bikini nog pas…

Elke vrijdag een nieuwe column van Kirsten Schilder online. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.

Fotografie Daniel O’Connor