Kirsten Schilder: 'Omdat ik een Sinterklaas-gelovige ben verloren, besloot ik een tandenfee-gelovige te creëren'
Het cliché is waar: kinderen groeien veel te snel op. Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat ik ze voor het eerst in m’n armen kreeg. Nick heeft bij alle drie de geboortes de verloskundigen geholpen om de kinderen op de wereld te zetten en ik kan me het eerste gehuil en het huidsmeer nog voor de geest halen.
Tandenfee
Inmiddels heeft onze oudste, Nikki, haar eerste smartphone en verstand van merkkleding, speelt Julian FIFA op de Playstation en leert Jackie al voorzichtig lezen. Onlangs deed zich ook weer zo’n mijlpaal voor: we deelden met Julian het ‘geheim van Sinterklaas’. Nu hebben we nog maar één gelovige in huis. De tijd gaat echt veel te snel, maar zoals de Engelsen zeggen: time flies when you’re having fun. Het zal dus wel een goed teken zijn.
Omdat ik zelf vind dat ik er zo goed mee omga, met die vliegende tijd, kon ik mezelf wel iets permitteren, vond ik. Jackie is momenteel geobsedeerd door een denkbeeldige wiebeltand. Ze staat er uren voor de spiegel aan te duwen en te trekken en ze weet het zeker: binnenkort is het tijd om afscheid te nemen van een voortand. Uiteraard is ze hier met haar vier jaar nog veel te jong voor, maar zij ziet het als een teken van groot worden en kan niet langer wachten.
Veel oudere vriendjes en vriendinnetjes zijn al aan het wisselen en ze kan natuurlijk niet achterblijven, vindt ze zelf. Omdat ik net een Sinterklaas-gelovige ben verloren, besloot ik een tandenfee-gelovige te creëren. De afgelopen tijd als ik Jackie naar bed bracht, vertelde ik haar prachtige verhalen over de tandenfee, die in het sterrenrijk woont.
’s Nachts als kindjes slapen, vliegt ze met haar vlindervleugels en toverstaf door de kieren van de draai-kiep-ramen en kijkt ze of alle tandjes nog in de monden zitten en of alle kindjes wel zoet slapen. Op het moment dat de tandenfee merkt dat er een tandje ontbreekt, legt ze een muntstuk onder het kussen.
Lees ook: Kirsten Schilder: 'Nog voordat ik goed besefte wat ik deed, dook ik het water in'
Ik had de indruk dat Jackie helemaal in deze verhalen opging. Elke avond voor het slapengaan vroeg ze me opnieuw om over de tandenfee te vertellen, en elke dag verzon ik er wat details bij. Het verhaal kreeg op een bepaald moment zo veel nieuwe dimensies, dat er al een voorzichtig idee ontstond om na het boek Making memories een tweede boek te maken, over een tandenfee.
Totdat ik Jackie op een zekere ochtend naar school bracht. Ze rende zoals gewoonlijk het laatste stukje voor me uit en stormde op haar vriendinnetje Emily af. “Emily! Kijk! Ik heb een wiebeltand! En als ie eruit is, leg ik hem onder m’n kussen en dan komt de tandenfee, die legt er een centje neer! Maar dat doet mijn mama gewoon, hoor.”
