Kirsten Schilder: ‘Mama! Ik weet wat ik wil worden! Wolkenmaker!’

Wolken

Met een laagje stof erop zag ik ze onder de kerstdecoraties van afgelopen jaar staan. Ik heb ze nog nooit zo lang niet nodig gehad. Het afgelopen coronajaar en de autovakantie naar Italië, waarvoor we van die grote gestreepte shoppers gebruikten, hadden ervoor gezorgd dat de grote, zwarte, altijd in de weg staande koffers even schoongemaakt moesten worden voordat ik ze kon inpakken.

Die avond laat – of de volgende ochtend heel vroeg, ’t is maar net hoe je het ziet – zaten we in de taxi richting Schiphol, waar we drie uur later de lucht in gingen richting Kos. Voorafgaand aan de vlucht waren de plekken in het vliegtuig door de kinderen al bepaald. Nikki en Julian naast Nick, Jackie en ik in de rij ervoor. Jackie bij het raam, ik ernaast. Weer even alleen samen met mijn jongste, die het sinds ze op school zit veel te druk heeft voor haar moeder.

Ruim drie uur hadden we de tijd om spelletjes te spelen en te lezen. Ze viel zelfs even tegen me aan in slaap. Niet erg lang, maar net lang genoeg om te kunnen dromen. Het eerste waar ze over begon toen ze wakker werd, was de Kinderboekenweek. Op school hadden ze het tijdens het kringgesprek gehad over wat de kinderen later wilden worden.

Spitzen

Jackie had aangegeven dat ze ballerina wilde worden. Of zeemeermin. Ze was er nog niet helemaal uit. Misschien wel een balletdansende zeemeermin. Het dragen van spitzen bleek alleen een probleempje: die vindt ze niet zo comfortabel, dus bij nader inzien wilde ze beide beroepen later toch niet uitoefenen.

Op een gegeven moment viel tijdens de vlucht het zonlicht krachtig de cabine binnen. Jackie draaide haar bovenlichaam naar het raampje en stond half op van haar stoel, zo ver als haar gesloten gordel toeliet, om uit het raam te kijken. Het blijft een bijzonder fenomeen, boven de wolken vliegen.

Gefascineerd keek ze naar het landschap van schapenwolken, hagelwit en zich eindeloos uitstrekkend. Zo ver als ze maar kon zien. Even leek ze in gedachten verzonken te zijn, totdat ze zich plotseling naar me omdraaide en triomfantelijk uitriep: ‘Mama! Ik weet wat ik wil worden! Wolkenmaker!’

Toch kwam die beroepskeuze niet helemaal ‘uit de lucht vallen’. Want telkens als Jackie en ik langs een industrieterrein rijden waar hoge pijpen rook uitstoten, vertel ik haar dat dat gebeurt om wolken te maken. Voorlopig kies ik ervoor vooral haar fantasie te prikkelen.

Lees ook Kirsten Schilder: 'Zou ze nu al, op haar vierde, een soort faalangst hebben ervaren?'

Dat die pijpen een heel andere functie hebben en dat de rook die eruit afkomstig is, helemaal geen wolken zijn, komt later wel aan bod. Net als het feit dat het beroep wolkenmaker helemaal niet bestaat, ook dat vertel ik haar later heus nog wel een keer.

Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.

Fotografie: Bart Honingh