Hester: ‘Waarom zou je je kinderen (half)naakt op social media zetten?’
Bijna drie op de vier ouders zet beeld van de kinderen online. Over privacy wordt amper nagedacht, toestemming wordt niet gevraagd. Ik ben ook zo’n moeder waarbij je mee kunt kijken én lezen in het gezins-reilen en -zeilen.
Toen het internetten nog met een inbelverbinding ging, hield ik al een blog bij. En nu noteer ik de highlights op Instagram, Twitter en Facebook. In theorie in te zien voor wie dat wil ja. Ik ben niet zo’n angsthaas dat ik me bang laat maken door de vele risico’s.
Die zijn er, absoluut. Als je de echt hysterici moet geloven, maak je je kind er een doelwit voor pedo’s mee. Dat geloof ik niet. Ja, als je je kind er naakt of halfnaakt opzet, maar wie doet dat nou? Wel… 57,6% houdt er geen rekening mee. Onbegrijpelijk vind ik dat.
Wat ik post, is met kleren aan. Uiteraard, zou ik willen zeggen. Ik pieker niet over een foto in zwembroekje en dan de tepels ‘afplakken’ met bloemetjes of koddige smileys – iets wat ik veel influencers zie doen. Dan leg je er in mijn ogen júist de focus op. ‘Kijk mijn kind een blote piemel achter dit hartje hebben.’ WHY? Bewaar dergelijke foto’s voor je plakboek.
Maar de pedo-angst slaat ook echt door. Je kind wordt niet zomaar van de sportclub ontvoerd, omdat jij de drop-off daar op Instagram stories hebt gemeld. Ben je daar werkelijk bang voor? Mail mij dan even wat linkjes naar recente voorvallen. Zoek ze!
Met mijn oudste twee kinderen heb ik de afspraak dat ik overleg wat ik online zet. Foto’s deel ik niet meer van ze zonder toestemming. Bij teksten voel ik heel goed aan wat wel en niet kan – bij twijfel doe ik het niet óf overleg ik. Ze zijn 22 en 18 en weten niet beter dan dat ik over ze schrijf. Ze zijn er nooit mee gepest en vinden het alleen maar leuk.
Het vraagt alleen wel echt een beetje gezond verstand. Zo zag ik laatst iemand posten dat haar puber al dagen diarree heeft. En weer een ander gooide de hele mentale problematiek van haar kind online. Zulke informatie delen met de buitenwereld is vragen om ellende. Natuurlijk ben je dan die week het pispaaltje in de klas, met dank aan je aandachtsgeile moeder.
Want dat schuilt er (deels) achter, laten we daar nou eens eerlijk over zijn. Het gaat om aandacht. Mijn baby is zo verschrikkelijk leuk, die deel ik volop op Instagram. Daar dan vervolgens de bevestiging van wildvreemden op krijgen dat ze zo blij van haar worden of haar willen adopteren, geeft me een goed gevoel – dat vind ik ook stom, ja. Werkt het bij jou anders dan?
Ik ben trots en vind haar daarnaast ook gewoon zo waanzinnig; zulke pareltjes moet je niet helemaal alleen voor jezelf willen houden. Social media is aandacht. En nee, we vragen geen toestemming van onze kinderen, maar diezelfde kinderen slingeren vanaf het moment dat ze daar zelf de mogelijkheid toe hebben hun hele leven zelf online, zo is deze generatie. En willen ze dan dat ik die koddige kinderfoto’s van Instagram haal? Dan doe ik dat. Vooralsnog zal het ze jeuken.
Hester Zitvast (45) is freelance journalist, moeder van vier kinderen (21, 18, 9 en een baby). Door haar Twitter-verslaving zit ze bovenop het nieuws en daar heeft ze vaak wel een mening over. Voor Flair ventileert ze die opinie. Daar hoef je het als lezer natuurlijk niet altijd mee eens te zijn. Een goede (en fatsoenlijke) discussie gaat ze niet uit de weg.
