Hester: ‘Periodekunst, oftewel schilderen met menstruatiebloed, ik vind het waanzin’
Periodekunst. Het kwam voorbij in mijn Facebooktijdlijn - als een ongeluk aan de andere kant van de rijbaan - je ziet het liever niet, maar kijkt toch. Periodekunst, oftewel schilderen met menstruatiebloed, is in mijn ogen het zoveelste verschijnsel van de moderne tijd, waarin geld of werken voor veel mensen bijzaak is en het individu voorop staat.
Als jij je maar ontwikkelt. Als jij er maar achter komt wie je bent. Als jij maar lekker in je kracht gaat staan. Omarm en vier je vrouwelijkheid, laat je expressie hoogtij vieren met een kwast of je vingers op een schetsblok van de Action, is hier zo ongeveer de gedachte achter.
Ik vind het waanzin. Dat ‘hardop’ op Twitter stellen leverde mij een beschuldiging op. Mijn tweet las als ‘geïnternaliseerde misogynie’ - het stond er echt. Daar heb ik toch maar even de betekenis van opgezocht: vrouwen of mannen die vrouwen kleineren en beschamen omdat ze (onbewust) denken dat het vrouwelijke geslacht minderwaardig is. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen met tegenspreken hoe onzinnig dat is.
Ik denk niet dat vrouwen minderwaardig zijn, ook niet onbewust. Integendeel, zou ik bijna zeggen. Ik heb het gewoon absoluut niet op ongeremde zelfontplooiing en daarbij maakt het me niet uit of een vrouw dat nou doet door creatief te doen met menstruatiebloed of dat een man zijn gezin en kinderen op een tweede plaats zet om de wildernis met pijl en boog en alleen een heupflesje water de jager in zichzelf te ontdekken. Dat alsmaar bezig zijn met ‘ik’, het doet de maatschappij geen goed. Het wordt ook steeds gekker. Ik heb het hier al eerder eens aangehaald, maar moet je je eens voorstellen dat je dit soort waanzin aan je oma probeert uit te leggen. Die van mij zou alleen maar kijken alsof ze water zag branden en terecht.
Alles moet maar kunnen en daardoor worden dit soort gekkigheden niet tegengesproken. Vooral doen allemaal, verrijk je geest maar. Jiskefet had ooit een sketch waarin een man die naar een heel gekke theatervoorstelling zit te kijken, vanuit het publiek ineens heel hard RAAAAARRRR! roept. Die neiging heb ik ook steeds. Ik vind het allemaal zo raar. Vrouwencirkels, vaginastomen, met -10 in een gracht duiken of met je hol in een badkuip met ijsklontjes zitten, overal een coach voor inschakelen (zelfs voor je orgasme), je geluk manifesteren, stilte-retraits, ayahuasca-reizen, welness-influencers, met menstruatiebloed schilderen; het is allemaal van een gekte die z’n weerga niet kent.
Zit je in die bubbel, word je meegezogen en vastgeklampt, ik vind het bijna sektarisch. Het wordt tijd dat we weer eens een beetje normaal gaan doen met z’n allen. De wereld heeft geen periodekunst nodig, maar leerkrachten en zorgmedewerkers. Mensen die met beide benen op de grond staan en de handen uit de mouwen steken om het verschil te maken. Je hoeft niet naar een coach om een doel in je leven te bepalen, ga jezelf nuttig maken met een echte baan, dan zie je je waarde vanzelf.
Maar goed, ik zal wel geïnternaliseerd misogyn zijn en dat ontdek ik mogelijk pas als ik intuïtief met mijn lichaamssappen in de weer ga. Eerst maar eens in een ijsbad kalmeren.”
Hester Zitvast (45) is freelance journalist, moeder van vier kinderen (21, 18, 9 en een baby). Door haar Twitter-verslaving zit ze bovenop het nieuws en daar heeft ze vaak wel een mening over. Voor Flair ventileert ze die opinie. Daar hoef je het als lezer natuurlijk niet altijd mee eens te zijn. Een goede (en fatsoenlijke) discussie gaat ze niet uit de weg.
