Hester: 'Ons geluk is zo broos, het is maar goed dat we daar niet volop bij stilstaan'
Nog even wat scrollen voor het slapengaan. Ik stuitte op een Facebook-post van iemand die ik een tijdje terug interviewde. Ze leek op haar hond, een prachtige Labradoodle met rossige krullen, daar ging de tekst over. Leuk mens. Ik zag een foto van een rouwauto op haar oprit. Uit het bijschrift maakte ik op dat haar zoon was overleden, 16 pas, door een ongeval.
Je grootste nachtmerrie. Mijn vingers werden koud en mijn keel droog en dat werd niet minder toen ik een foto van twee dagen daarvoor op haar tijdlijn zag staan. Haar drie lachende zoons samen. 'Rijkdom', schreef iemand eronder. 'Absoluut', had ze gereageerd. Niet veel later was alles anders.
Je kind zien lijden
Ik kon de slaap niet vatten. Ik moest steeds aan die jongen denken en vooral aan zijn moeder eigenlijk. Maar ook aan de moeder van een klasgenoot van mijn dochter. Dat meisje heeft acute leukemie en is nog maar net begonnen met een bijna onmenselijk zwaar behandeltraject.
Mijn dochter liet me enkele dagen geleden een foto van haar zien; even daarvoor haar ze haar lange haren afgeschoren. Je kind zo te moeten zien lijden, je grootste nachtmerrie. Het ene moment had ze nog een voorstelling gedanst, het volgende moment kwam die afschuwelijke diagnose. Niet veel later, alles anders dus.
Lees ook Hester: ‘Heel ‘pro-life’ allemaal, iedereen een wapen in handen’
Berichten die de voorpagina's niet halen
Het zijn berichten die de voorpagina's van de grote landelijke kranten niet halen, die gaan vandaag over Amalia die gaat studeren in Amsterdam. Het zijn wel berichten die een verpletterende uitwerking hebben op ouders, familieleden en vrienden en mij veel meer raken dan een prinses die breekt met een traditie.
Het had namelijk mijn nieuws kunnen zijn. Of jouw nieuws. Ons geluk is zo broos dat het maar goed is dat we daar niet volop en voortdurend bij stil staan. Het zou alleen maar verlammend werken. Want wanneer slaat het bij ons toe?
Dat wat écht telt
'Pluk de dag', roepen we maar wat vaak. We vergeten het alleen ook weer zó makkelijk. Ook ik zit vanmiddag waarschijnlijk weer ongemerkt doelloos te scrollen door Instagram of me op te vreten over iets totaal onzinnigs, terwijl op nog geen paar meter afstand mijn dochter met haar vriendinnetje speelt of mijn baby in de box ligt te kirren.
Waarom kijk ik niet daarnaar? Naar dat wat écht telt en voor mij belangrijk is en er, zo blijkt maar weer, van de ene op de andere dag niet meer kan zijn of heel, heel erg ziek kan worden. Vandaag ga ik keihard kijken en genieten om de rijkdom die ik heb. En morgen ook. En de dag daarna ook. Ik doe het voor Joris. Ik doe het voor Jet. Voor iedereen voor wie alles ineens dus anders werd.
Hester Zitvast (44) is freelance journalist, moeder van vier kinderen (21, 17, 8 en een baby). Door haar Twitter-verslaving zit ze bovenop het nieuws en daar heeft ze vaak wel een mening over. Voor Flair.nl ventileert ze die opinie. Daar hoef je het als lezer natuurlijk niet altijd mee eens te zijn. Een goede (en fatsoenlijke) discussie gaat ze niet uit de weg.
Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.
