Hester: ‘Mijn zoon vindt het Songfestival een triest gay feest, ik vind het een geweldig feest van inclusiviteit’
Ik ga er hard op ja, op het Songfestival. We kijken met scorelijsten, versieren de gevel van het huis met een Europese vlag en we hebben al weken van tevoren voorpret. Het is alles; het is muziek, het is dans, het is feest, het is politiek, het is spannend en het was dit jaar prachtig inclusief.
Mijn zoon vindt het een “triest gay feest”. As we speak staat diezelfde zoon ergens in Rotterdam voor de huldiging van Feyenoord – je weet wel, van die sport waar ze elkaar verrotschelden met de allernaarste ziektes, van die sport met die spreekkoren over homo’s en Joden. Die sport waar supporters zoveel rotzooi op het veld slingeren, dat de wedstrijd moet worden stilgelegd. Dat vind ik dan weer triest.
Het Songfestival is in de loop der jaren zoveel meer geworden dan alleen een liedjesfestijn. Het is een waanzinnige show die draait om verbinding. Hoe Europa vorig jaar als statement Oekraïne liet winnen, bijvoorbeeld: dat gaf mij kippenvel. En hoe er dit jaar in Liverpool op alle mogelijke manieren aandacht aan datzelfde land in oorlog werd besteed: prachtig.”
Tijdens de tweede halve finale, afgelopen donderdag, traden er drie drag queens op. Dan heb je me al. Zo op misschien wel het grootste podium van de wereld kan het mij niet inclusief genoeg zijn en dat werd het later in het optreden. Vooral de nogal volle danseres in loeistrakke catsuit raakte me. Ze stond zo heerlijk en vol overgave te dansen, ik wilde er alleen maar meer van zien.
‘Ik vind het maar freakshow’, las ik (waar anders) ergens op social media. Wij keken na afloop van het Songfestival nog urenlang allemaal YouTubefilmpjes; we wilden nooit meer naar bed, ingegeven door een paar flessen champagne en toch ook wel de melancholie dat we nu weer een heel jaar moeten wachten tot de volgende editie, in Zweden.
Mijn dochter zette een filmpje van een optreden van The Weeknd tijdens de Victoria Secret Fashion-show op Ik zag allemaal dezelfde prachtige lange benen, platte buiken, mooie vrouwen. Als we iéts een freakshow zouden moeten noemen, dan zou dat het moeten zijn. En dan bedoel ik niet dat de vrouwen die je daar ziet freaks zijn, begrijp me goed. Ik vind die perfectie freaky. Die perfectie maakt never nooit gelukkig.
De modellen die ik zag, zijn in heel weinig een afspiegeling van de samenleving en die afspiegeling zag ik wel bij het Eurovisie Songfestival. In 2019 zagen we al eens een optreden van een band die bestaat uit jonge mensen met een handicap. Ik wacht nu een beetje op een zanger of zangeres in een rolstoel. Het aftellen is weer begonnen en voor nu kijk ik terug op een geweldig feest van inclusiviteit. Liverpool heeft ons – in samenwerking met Oekraïne - een absoluut hoogstandje geleverd.”
Hester Zitvast (45) is freelance journalist, moeder van vier kinderen (22, 18, 9 en een baby). Door haar Twitter-verslaving zit ze bovenop het nieuws en daar heeft ze vaak wel een mening over. Voor Flair ventileert ze die opinie. Daar hoef je het als lezer natuurlijk niet altijd mee eens te zijn. Een goede (en fatsoenlijke) discussie gaat ze niet uit de weg.
