Hester: ‘Mensen met een beperking doen er niet toe in Nederland’
Afgelopen zaterdag winkelde ik met mijn moeder in Amersfoort. Door de gevolgen van een hersenbloeding zit mijn moeder in een kleine, opvouwbare scootmobiel. Ik heb er tot mijn moeders hersenbloeding nooit zo bij stilgestaan hoe ontoegankelijk Nederland is.
Uiteraard heb ook ik een keer met een kinderwagen muurvast gestaan in lands bekendste drogist, waar je het verschil niet merkt tussen winkel en volgepropt magazijn (overigens is dit aanzienlijk verbeterd!), maar dat is toch echt andere koek dan ergens niet inkomen met een scootmobiel of rolstoel. Deuren die niet automatisch openen of precies zo draaien dat je geen kant meer op kunt.
Fietsen gestald op voetpaden. Drempels. Trappen. Smalle paadjes. Mensen die je niet zien en al kwekkend bijna languit over je heen donderen. Zaterdag bleef mijn moeder bij diverse winkels noodgedwongen buiten staan. De enige aanpassing die de winkel in kwestie had hoeven maken, is het plaatsen van een ijzeren plaat over de drempel. Het maakte me woest dat zelfs dat te veel moeite was.
Mensen met een beperking doen er niet toe, dat is het signaal dat zo’n veel te hoge drempel mij afgeeft. Ze zijn niet welkom of de investering van zo’n plaat of de aanpassing niet waard. Hoe kan dat, in een land waar het geld tegen de plinten klotst en we zo prat gaan op onze enorme welvaart. Zo’n drempel vind ik armoe. Net als ik het meer dan armoe vind dat er mensen zijn die de moeite nemen op de site van de Efteling een faciliteitenpas aanvragen, terwijl ze op geen enkele manier een handicap hebben.
Ze willen niet te lang in de rij staan, ze hebben geen zin om te wachten. En aangezien ze geen bewijs hoeven te overleggen of een dokterverklaring hoeven in te sturen, faken ze maar een kwaal. Ook hier wordt voor mij maar weer één signaal afgegeven: mensen met een beperking doen er gewoon niet toe.
Ik interviewde recent drie vrouwen in een rolstoel en dat zou iedereen eens moeten doen. Het gaf mij een pijnlijk inkijkje in hoe slecht we het met elkaar doen. Ik vroeg me meteen af hoe zij de berichten vanuit de Efteling zouden lezen. My guess: zonder enige vorm van verbazing. Zij worden al jaren ongevraagd aan de kant geduwd, omdat ze in de weg staan.
Ze worden dagelijks geconfronteerd met hemeltergende ontoegankelijkheid. En ze voelen met enige regelmaat dat ze er voor veel mensen niet toe doen (terwijl dat dus de grootst mogelijke waanzin is). De plek van iemand met een beperking innemen omdat je te belazerd bent een half uurtje langer te wachten op je doldwaze ritje in de Python of Carnavalfestival; dan ben je als mens toch wel een beetje mislukt – of niet?
Hester Zitvast (45) is freelance journalist, moeder van vier kinderen (22, 18, 9 en een baby). Door haar Twitter-verslaving zit ze bovenop het nieuws en daar heeft ze vaak wel een mening over. Voor Flair ventileert ze die opinie. Daar hoef je het als lezer natuurlijk niet altijd mee eens te zijn. Een goede (en fatsoenlijke) discussie gaat ze niet uit de weg.
