Hester: ‘Kaag met een fakkel en je kind opwachten voor ‘een goed gesprek’, wat bezielt je dan?’
De naam Sigrid Kaag werkt voor veel mensen als een rode lap op een stier. De haat is groot, de onvrede immens en het niveau van de mensen met die haat en onvrede beneden alle peil. De minister wordt ‘heks’ genoemd, die voorzet werd in 2021 door haar politiek collega Geert Wilders op Twitter gegeven (chic).
Er stond in januari 2022 een man met een brandende fakkel voor haar huis, die daar vorige week in hoger beroep vijf maanden cel voor heeft gekregen. En deze Max kreeg gisteren bijval door een groep mannen, een paar vrouwen en zelfs wat kinderen die Kaag in Diepenheim opwachtten met…brandende fakkels. Een eerbetoon, werd het genoemd. Dit is wat je hier in Nederland op je bord krijgt als je je werk doet en het niet iedereen naar de zin kunt maken. Het is alle fatsoen voorbij.
Ik probeer me voor te stellen wat je bezielt, wat er in je omgaat, als je dit besluit te doen. Als je besluit je kinderen mee te nemen. Wat je precies denkt, als je daar staat bij een vrouw die alle kalmte bewaart, bedreigd wordt en dat je dan – want pictures or it didn’t happen, leuk voor op socials – alles nog schaamteloos filmt ook. Het lukt me niet. Ik snap het echt niet.
Ik lees op Twitter dat het bagatelliserend ‘een poging tot gesprek’ wordt genoemd. Het is in elk geval niet ‘superbedreigend’, schrijft diezelfde persoon - sterker nog; het betreffen geen fakkels, maar soort ‘kaarsen met een lek-kartonnetje eraan’. Nog even en het was gewoon een warmtevol onthaal met kerstlicht. In welke fantasiewereld leef je dan? Je hebt wappies die er daadwerkelijk gaan staan en dan ook nog eens de mensen die het wat veiliger vanaf hun bank op Twitter goedpraten. Ik vind het één pot nat.
Ik moet er niet aan denken de politiek in te gaan, ook al bieden ze me er miljoenen voor en zo zullen er velen over denken, gok ik. We laten het wel uit ons hoofd die taak op ons te nemen; je kunt het toch nooit goed doen.
De mensen die daar gisteren met die fakkels stonden, representeren niet – zoals ze zelf denken – een ‘zwijgende meerderheid’. Dit land heeft deze tokkies niet nodig om oprechte zorgen aan de kaak te stellen. Hier stond gewoon een stel chronische zeikerds die hoe dan ook anti-overheid zijn, hun kinderen vergiftigen en weer een nieuwe generatie onbeschaafden klaarstomen. Wat moet je ermee? Niets goed gesprek, niets constructief met elkaar praten, maar schreeuwen, intimideren, bedreigen en de samenleving ontwrichten. Ze zijn met veel minder, maar ze maken zoveel herrie.
Wanneer laat het andere deel van dit land nou eens echt van zich horen?”
Hester Zitvast (45) is freelance journalist, moeder van vier kinderen (21, 18, 9 en een baby). Door haar Twitter-verslaving zit ze bovenop het nieuws en daar heeft ze vaak wel een mening over. Voor Flair ventileert ze die opinie. Daar hoef je het als lezer natuurlijk niet altijd mee eens te zijn. Een goede (en fatsoenlijke) discussie gaat ze niet uit de weg.
