Hester: ‘Heel wat mannen zien je écht nog het liefst achter het aanrecht staan’
Vorige week interviewde ik Mirjam, die bij een grote webwinkel €1000 per maand minder salaris kreeg dan haar mannelijke collega, die iets na haar was aangenomen en exact hetzelfde werk verrichtte.
Ze ging de strijd aan en won in de rechtbank – de rechtbank waarover ik vandaag lees dat vrouwelijke rechters en officieren van justitie bij de start van hun opleiding 7,7% minder loon krijgen dan mannen. We hebben het daarmee over een jaarlijks verschil van ruim €5.000 bruto (onderzoek gedaan door Erasmus, Q-Intelligence) en dit is Nederland hè, mensen?
Het maakt niet uit wát we gaan doen, we krijgen er niet zo goed voor betaald als mannen. Door ons vrouwen – zo lees ik in de column van Sophie van Gool in FD -daalt een beroep in aanzien. Ach, denk maar aan het onderwijs. Vroeger had je heel veel meesters voor de klas en die stelden ook echt iets voor. Tegenwoordig gooi je met een beroep als juf geen hoge ogen meer – terwijl je wel een van de belangrijkste taken denkbaar vervult.
Ik zie het zelf ook zo vaak op social media: Als vrouwen ergens hun mening over geven of iets zinnigs over zeggen, dat door – veelal mannen – wordt afgedaan als wat leuk of aandoenlijk, maar vooral dom gebrabbel in de marge. Recent werd ik nog ineen discussie door een man aangesproken met het denigrerende ‘lieverdje’, talloze keren kreeg ik naar mijn hoofd geslingerd dat ik ‘huisvrouwenstukjes’ tik en mijn beroep wordt maar wat graag afgezwakt door er een verkleinwoord van te maken. ‘Journalistje.’ Heel wat mannen zien je écht nog het liefst met een gesteven schortje achter het aanrecht staan.
De opgemaakte balans is treurig. Nog steeds heeft ons land geen vrouwelijke minister-president gehad, nog steeds zie je aan talkshowtafels voornamelijk mannelijke deskundigen, 43% van de werkende vrouwen krijgt te maken met situaties die wijzen op zwangerschapsdiscriminatie en nog steeds worden bij ons hart- en vaatziekten sneller gemist omdat het mannelijk lichaam de norm is bij onderzoek en behandeling van patiënten.
Tel daarbij op dat er elke acht dagen een vrouw vermoord wordt omdat ze een vrouw is (in 6 van de 10 gevallen is de dader haar (ex-)partner en je kunt niet anders dan concluderen dat het niet best gesteld is. We staan dan ook niet zomaar op de wereldranglijst voor gelijkheid tussen vrouwen en mannen op de 28ste plek.
Wat nu? Die gelijkheid opeisen. Ook al moet je zoals Mirjam, die bij die webwinkel werkte, met een juridische strijd je gelijk halen; háál het. Klim in die hoogste boom, bespreek het onderwerp met je dochter(s) EN MET JE ZOON(S)!
En… geef het goede voorbeeld. Dat in ons land nog steeds 44% van de vrouwen financieel afhankelijk is van man of overheid, is een ronduit trieste zaak, waar we zelf iets aan kunnen veranderen. Doe dat dan ook. Niemand hoort je met z’n portemonnee in z’n macht te hebben, hoe leuk, lekker, lief of ‘voor eeuwig’ hij ook is; ooit keert het zich tegen je.
We komen er wel, daar ben ik van overtuigd. Maar we hebben nog een lange weg te gaan en Internationale Vrouwendag is woensdag nog keihard nodig. Wist je trouwens dat wij anderhalf keer zoveel tijd aan het huishouden, kinderen en mantelzorg besteden? En zeg eens eerlijk; dat is echt niet alleen omdat hij niets wil doen, maar omdat jij het niet uit handen heeft. It takes two om die boel wakker te schudden.
Hester Zitvast (45) is freelance journalist, moeder van vier kinderen (21, 18, 9 en een baby). Door haar Twitter-verslaving zit ze bovenop het nieuws en daar heeft ze vaak wel een mening over. Voor Flair ventileert ze die opinie. Daar hoef je het als lezer natuurlijk niet altijd mee eens te zijn. Een goede (en fatsoenlijke) discussie gaat ze niet uit de weg.
