Hester: ‘En nu wist iedereen dat zijn dochter dood is’
Ik liep gisterenavond laat buiten met de honden. Het was donker, ijskoud en ik baalde van het feit dat een van de twee maar niet wilde plassen. ‘Schiet op hond, ik wil naar binnen’, bromde ik letterlijk. Direct daarna volgde de schaamte.
Waar had ik het over, in mijn dikke winterjas, die tien minuten buiten met het idee aan mijn warme bed in ons goed verwarmde huis in het vooruitzicht. In de door de aardbeving getroffen gebieden in Turkije en Syrië is het een luxe waar ze alleen nog maar van kunnen dromen.
En dan heb ik het alleen maar over het gebrek aan warmte en beschutting, nog niet eens over het gemis van geliefden. Het is niet te bevatten, dat herhalen we hier in Nederland maar met z’n allen. Zo groot, zo verwoestend; zelfs de beste beelden zullen niet weergeven wat een complete ravage het echt is.
We zien video’s en foto’s van zoekende kinderen, wanhopige ouders. Een vader die de hand van zijn overleden dochter vasthoudt; ik wendde er mijn hoofd snel vanaf, omdat het te veel pijn deed. Wie was ik om haar hand en zijn verdriet te mogen zien?
Tot deze week had hij niet het flauwste vermoeden dat dit misschien wel intiemste moment in zijn leven wereldnieuws zou worden. En nu wist iedereen dat zijn dochter dood was.
De indringende beelden zijn nodig om ons te informeren, maar ook om ons gul te laten geven. Als we alleen een korte omschrijving van de ramp en wat cijfers hadden gehad, hadden we onze schouders misschien wel opgehaald.
Niet omdat we het niet erg vonden, maar omdat het een ver-van-onze-bedshow was. Met de moderne verslaggeving voelt het zo dichtbij, dat we niet weg kunnen kijken en dat is goed.
Toch vraag ik me soms ook af of we niet te veel zien. En dan doel ik niet op onze eigen tere zieltjes die het mogelijk niet aankunnen, maar op die vader die geen privacy meer heeft op het meest gruwelijke moment in zijn leven.
Op al die mensen die wanhopig huilend in beeld komen omdat ze hun geliefden kwijt zijn. Op het kindje dat het wel redt en zijn blijdschap deelt met de hulpverleners. Op de mensen die het niet gehaald hebben, die we – veelal slechts deels – te zien krijgen. Niemand is waarschijnlijk om toestemming gevraagd. Niemand kreeg tijd om erover na te denken, áls ze nog in staat waren er over te denken.
Het is wat het is, de beelden horen erbij, zo delen we de actualiteit. Maar laat ze dan alsjeblieft volop doel treffen, maak ze zinvol. Geef wat je missen kunt.
Hester Zitvast (45) is freelance journalist, moeder van vier kinderen (21, 18, 9 en een baby). Door haar Twitter-verslaving zit ze bovenop het nieuws en daar heeft ze vaak wel een mening over. Voor Flair ventileert ze die opinie. Daar hoef je het als lezer natuurlijk niet altijd mee eens te zijn. Een goede (en fatsoenlijke) discussie gaat ze niet uit de weg.
