Hester: ‘Een customized baby op bestelling; dat moeten we niet willen’
Ik wilde heel, heel graag een dochter, zo na mijn zoon. Het leek me wel mooi en lekker in balans – van alles wat, een koningskoppel noemen ze dat.
Ik moest er niet aan denken, aan een leven dat zich alleen maar langs de lijn van een versgemaaid voetbalveld zou afspelen of aan louter speeldates met andere jongetjes, die dan mijn huis zouden afbreken onder invloed van net iets te veel testosteron. Na mijn zoon (als peuter type ‘alles kan kapot en niets is gek genoeg’), snakte ik naar zo’n klein meisje dat tekeningen voor mij maakte of een pop toedekte in een bedje dat ik dan voor haar zou kopen.
Ik schreef er destijds een artikel over, want 19 jaar geleden was het echt not done dat hardop uit te spreken. Je had maar te accepteren wat je kreeg en gezondheid was het belangrijkste – alsof ik een tweede jongetje bij het grofvuil had gedaan en gezondheid ondergeschikt maakte aan sekse. Uiteraard kreeg ik commentaar op die tekst, maar ook bijval. Een voorkeur hebben mag toch?
Een kleine twee decennia later, is er heel wat veranderd. Ik kom tegenwoordig iedere maand wel ergens een artikel tegen van een moeder die voor een vierde gaat, omdat ze toch nog een dochter wil of dan lees ik weer over een vrouw die ervan baalt dat ze nooit een meisje heeft gekregen. Je mag het anno 2023 zeggen. Sterker nog; je kunt het in veel landen tegenwoordig afdwingen, als je maar genoeg geld op tafel legt. Een baby op bestelling; ‘U wenst een meisje, mevrouw? Dan gaan we dat in orde maken.’
Daar heb ik dan toch weer moeite mee. Het hele idee van het maakbare leven stuit me gewoon tegen de borst. We nemen niets meer zoals het komt, we nemen het zoals we willen. En dat kan prima bij een brood of als het je nieuwe auto betreft. Maar je baby customizen? Welk arrogantie gaat daarachter schuil?
Bert van Delen, oprichter van de Genderkliniek stelt dat het enorm wordt onderschat hoezeer mensen kunnen lijden onder het gevoel dat hun gezin niet compleet is. Dat geloof ik best, maar daarover kan ik maar één ding zeggen: Het leven is geen ponykamp. Het is nou eenmaal niet altijd één groot feest waar voor jou de hele dag de vlaggen de juiste richting op wapperen.
Het echte leven kenmerkt zich door ups en downs en leren omgaan met tegenslagen, hoort erbij. De natuur een handje helpen als het zwanger worden niet lukt, is prachtig. Ingrijpen om te voorkomen dat een stel een kindje krijgt dat een genetische afwijking heeft, dient ook een hoger doel; daarbij is het kind gebaat. Maar tijd van medici inzetten om aan jouw ideaalplaatje te voldoen, is egoïstisch, meer kan ik er niet van maken.
Het dient geen ander doel dan “ik, ik, ik” wat helaas passend is voor de tijd waar we in leven. Het verbod in Nederland houdt volgens Van Delen niet lang stand. Ik hoop het wel. Het gaat veel te ver en what’s next; oog- en haarkleur?
Hester Zitvast (45) is freelance journalist, moeder van vier kinderen (22, 18, 9 en een baby). Door haar Twitter-verslaving zit ze bovenop het nieuws en daar heeft ze vaak wel een mening over. Voor Flair ventileert ze die opinie. Daar hoef je het als lezer natuurlijk niet altijd mee eens te zijn. Een goede (en fatsoenlijke) discussie gaat ze niet uit de weg.
