Gwen: ‘Twee weken lang had ik het gevoel dat ik doodging’

Voor ik vier weken geleden voor een maand in mijn eentje naar Bali vertrok, heerste het thuis al. De mensen om me heen, inclusief mijn vriend, vielen met bosjes om maar ik bleef ongeschonden. En eenmaal op reis is zelfs de Bali belly me deze keer bespaard gebleven. Call me superwoman. Dus toen mijn vriend me ophaalde van Schiphol en me vertelde dat hij niet helemaal lekker was en dat hij hoopte dat hij me niet zou aansteken, wuifde ik het weg. No worries schat, ik krijg het tweehonderd procent zeker niet. Twaalf uur later ervaarde ik voor het eerst in mijn leven wat een double dragon was.

Ik kan wel zeggen dat het oneerlijk was, maar ik was gewoon aan de beurt. De timing was alleen onhandig. Ik ben nog nooit in mijn leven zo ruw uit mijn vakantiebubbel gerost. Van palmbomen, zon en rust naar wanhopig en rillend op de koude tegelvloer van de badkamer liggen. Van nul naar honderd in een halve dag. En weet je wat, ik was gewoon helemaal vergeten hoe het was om zo ziek te zijn. De machteloosheid die je voelt als een virus je lichaam overneemt. Niemand die je kan helpen. Het brengt me meteen terug in de tijd.

Op mijn veertiende kreeg ik salmonella van een onschuldig Italiaans ijsje. Dit zorgde ervoor dat ik twee weken lang het gevoel had dat ik doodging. Al heel snel werd mijn lichaam zwak. Ik wist dat er iets geks aan de hand was. Elke dag gingen we van huisarts naar huisartsenpost, maar veel verder dan “je zal het moeten uitzieken” kwamen we niet. Niemand die echt naar me luisterde. Tot ik uiteindelijk uitgedroogd naar het ziekenhuis werd gebracht. Toen ik me weer beter voelde, kwamen ze er pas achter dat het salmonella was geweest.

Jarenlang schoot mijn lichaam bij elk krampje in paniek. Wat als het weer salmonella is? Wat als ik weer niet word geloofd? Bizar hoe je lichaam en geest met elkaar in verbinding staan. Als een kettingreactie raakte mijn lijf door mijn hoofd van slag. Ik heb er bijna al mijn tienerjaren over gedaan om hier los van te komen. En vervolgens werd ik, als cadeautje, zelden nog ziek. Ondanks dat mijn lijf het zwaar heeft, blijft mijn hoofd deze keer koel. Ik zal het moeten uitzieken.

Na een week slaap ik weer een keer een nachtje zonder de wc te knuffelen en ben ik eindelijk weer blij dat ik thuis ben. Welkom thuis.

Deze column van Gwen komt uit Flair 17-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.