Gwen: ‘Na een wilde avond werd ik wakker met koppijn én een overleden telefoon’

Ik was een item aan het opnemen voor Spuiten en slikken over de gevolgen van alcohol voor je gezondheid en daar hoort natuurlijk het nodige veldonderzoek bij. Toen ik uit de wc de studentenkroeg in Amsterdam binnenliep had ik slecht nieuws voor mijn team. Ik schaamde me kapot.

Toen wist ik nog niet dat dit moment mijn leven zou veranderen.

De zender was meteen K.O. Om mijn telefoon maakte ik me gek genoeg niet zoveel zorgen. Bijzonder hoe een (flink) aantal drankjes je emoties kunnen verdoven. Na een wilde avond, die was vastgelegd voor televisie, werd ik de volgende ochtend wakker met knallende koppijn én een overleden telefoon.

Wonder boven wonder stond ik op tijd klaar voor mijn pick up. We gingen ons, met onze brakke hoofden, medisch laten testen want dat was onderdeel van het grote verhaal. Shit, en nu? Alle uitgestelde zorgen lagen ineens in mijn schoot.

Mijn brakke hoofd probeerde op de achterbank van de productieauto de eindjes aan elkaar te knopen. Hoe ga ik mijn leven organiseren zonder telefoon? Tussen de presentatieteksten en het onderzoek voelde ik een tsunami van stress opborrelen. Mijn telefoon was er al-tijd. Het was mijn mobiele kantoor en m’n beste maat. Er zijn natuurlijk veel ergere dingen in de wereld dan je telefoon slopen, maar aan dat besef had ik op dat moment niet zo veel. En in het licht van mijn kater werd alles lekker uitvergroot.

Via via werd aan de mensen waarmee ik dagelijks contact had doorgeven dat ik alleen via mail bereikbaar was tot ik weer een nieuwe telefoon had gefixt. Bij thuiskomst werkte ik mijn inbox af en ik sloeg mijn laptop dicht. Mijn brakke hoofd vond aan het einde van de draaidag voor het eerst rust op de bank. Maar er was iets bijzonders aan die rust. Hij voelde anders. Stiller. Relaxter. Helemaal van mij.

Al vrij snel kon ik er een vinger opleggen: ik ben niet meer bereikbaar. De jaren vóór dit moment waren een rollercoaster van ambitie geweest. Kantoortijden? Die bestaan niet in het medialandschap.

Een kans werd nooit afgewezen maar altijd gretig, met twee handen, beetgepakt zodat ik er als een pitbull in kon vastbijten. Ik stond altijd AAN omdat dat van me werd gevraagd en omdat ik het mezelf oplegde. Zo vaak, dat ik UIT staan niet meer zo gemakkelijk vond. De scheidslijn tussen werk en privé was vervaagd. De tientallen groepsapps gierden non-stop door mijn telefoon. Mijn ambitie, die ging nooit slapen.

Door de rust die ik die avond voelde besloot ik om op mijn nieuwe telefoon geen Whatsapp meer te installeren. Dat is deze maand zes jaar geleden. Dit bleek voor mij een van de meest waardevolle keuzes ooit. Ik heb inmiddels geleerd dat ik niet altijd bereikbaar hoef te zijn om goed te zijn in wat ik doe. Sterker nog: als ik harder chill word ik alleen maar beter op de momenten dat ik moet presenteren.

Ik hou niet van chatten en alle groepsgesprekken geven me onrust en kunnen me gestolen worden. Op iMessage ben ik bereikbaar voor mijn vrienden, maar al het zakelijke contact gaat via mijn mailbox. Dat zorgt ervoor dat ik die twee lekker gescheiden kan houden. Meer focus, minder ruis. Dit is wellicht niks voor jou. Ieder mens is anders. Maar we mogen allemaal onze eigen spelregels maken. Jouw leven, jouw feestje.

Deze column van Gwen komt uit Flair 11-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.