Gwen: ‘Hoogstwaarschijnlijk heb ik de dealer van de beste man aan de telefoon gehad’

Ik besluit net iets sneller te gaan lopen. Ons huis is al in zicht. Precies op het moment dat ik mijn pas versnel, hoor ik hem naar me roepen: “Hello? Please, hello!” Iets in me zegt dat ik moet doorlopen, maar de zachte stem die me probeert te laten stoppen, wint. “Yes?” zeg ik afhoudend.

Zwervers die zwerven

De zwervers in de buurt zijn me inmiddels bekend. De meesten doen geen vlieg kwaad, maar het is niet altijd gezellig. Nog niet zo lang geleden hoorde ik tijdens de laatste wandeling met de hond een geluid in de bosjes tegenover ons huis. Waar ieder weldenkend mens wegloopt, riep ik “Hallo?” Na de vierde keer kwam er tot mijn grote verbazing een hallo terug uit de diep donkere bosjes.

Om een lang verhaal kort te maken: vanuit die bosjes kun je in ons huis kijken, het bleek geen zwerver te zijn, hij was niet gezellig en de politie heeft hem meerdere keren uit de bosjes moeten vissen. Het zorgde ervoor dat ik maanden met knikkende knieën Eddie z’n laatste wandeling heb gegeven.

Telefoontje plegen voor de beste man

“Can I use your phone?” De goedkoopste truc om je telefoon te jatten, dacht ik. Dus stel ik voor dat het alleen kan als ik hem vasthoudt. Dan druipt hij wel af. Maar nee, hij zegt enthousiast “Off course.” De man komt dichterbij. Terwijl hij een 06-nummer opsomt, zie ik dat hij een spijkerbroek in zijn handen heeft. Hij heeft het koud.

Nadat ik een keer het nummer voor hem heb gebeld, vertelt hij me dat iemand hem heeft beloofd om kleding te komen brengen, maar dat hij niet is komen opdagen. Er zijn al 25 mensen voorbij gelopen voor ik stopte, niemand wilde hem helpen.

Na drie keer bellen beloof ik hem dat ik het kom vertellen als hij terugbelt. Op weg naar mijn voordeur komt de stalker in mij naar boven. Met succes! Na de achtste keer hoor ik een zware stem aan de andere kant van de lijn. Ik zeg: “Hallo? Ben je Nederlands? Er staat hier een man in mijn straat op jou te wachten.” “Vijf minuten,” zegt de zware stem.

Afspraak met de zwerver

De wanhopige man is uitzinnig van dankbaarheid. “Heb je echt kleding nodig? Dan ga ik dat nu voor je halen.” “Yes!” Hij vraagt hoe laat het is en doet zijn best om me duidelijk te maken dat hij hier over een half uur weer terug zal zijn. Ik beloof hem dat ik er zal staan. Ik trek een sprintje naar huis en knal mijn warmste trainingspak, een dik T-shirt, twee bananen, een doos dadels en twintig euro in een tas. Zou hij er zo echt staan?

Ik loop die avond drie keer zonder succes, in mijn pyjama, naar onze ontmoetingsplek. Natuurlijk is hij er niet. Hoe groot is de kans dat je het nummer kunt onthouden van iemand die je kleding komt brengen? Niet zo groot, hè? Het telefoonnummer is onbereikbaar. Hoogstwaarschijnlijk heb ik de dealer van de beste man aan de telefoon gehad. Maar maakt dat iets uit? Ik vind van niet. Ik maak mezelf wijs dat hij vast geen lift meer terug heeft kunnen regelen. Weet je wat het is? Hij had er ook zomaar wel kunnen staan. Laat mij maar lekker naïef zijn.

Deze column van Gwen komt uit Flair 13-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.