Gwen: ‘De stoom kwam nog net niet uit mijn oren. Adem in, adem uit’

We zijn drie uur voor onze vlucht vertrekt aanwezig op Schiphol. Ik vind het heerlijk, het is mijn happy place. Want vanaf daar gebeurt altijd zo veel moois. Deze keer mogen we onze vlucht echt niet missen, want de opa van mijn vriend in Engeland wordt 102.

102, dat lees je goed. En ik durf te wedden dat het beeld dat je op dit moment zo heel snel van ‘grandpa’ in je hoofd hebt gevormd niet klopt. Hij woont zelfstandig, kan schilderen als een baas en is mentaal fitter dan menig van mijn leeftijdsgenoten. Hij woont in Sidmouth, een adembenemend kustplaatsje aan de zuidkust van de UK. Ik weet nog dat ik acht jaar geleden voor het eerst de overweldigende rode rotswanden aan de rand van de zee zag staan en met mijn bek vol tanden stond, terwijl mijn vriend, die er al zijn hele leven komt, er even aan herinnerd moest worden hoe lijp deze plek eigenlijk is.

De Uber stond voor de deur in Amsterdam te wachten en terwijl ik nog snel een vuilniszak weggooide, knalde mijn vriend onze koffertjes in de achterbak. De chauffeur was enthousiast voor dit tijdstip en vroeg waar de reis naartoe ging. “Naar Engeland, want zijn opa wordt 102!” Ik vertel het altijd met een enthousiasme waarvan je denkt dat ik zijn eigen kleinkind ben.

De chauffeur was onder de indruk, maar liet vrij rap weten dat de kans dat wij die leeftijd zouden halen aanzienlijk klein was. En hij zat er zelf ook helemaal niet op te wachten hoor, 102 worden. Niet? Hoezo niet? Het voedsel is nu meer bewerkt. We leven ongezonder. De kwaliteit van leven is slechter. We hebben meer stress. En 102 worden zag hij niet zitten omdat hij vast allemaal ouderdomskwaaltjes zou hebben en hoogstwaarschijnlijk de enige van zijn leeftijdsgenoten zou zijn die nog over was. Nee nee, hem niet gezien.

Hoe vroeg het ook was, ik ging er met gestrekt been in. Het mag dan feitelijk allemaal kloppen, maar als grandpa het kan, dan kunnen wij het toch ook? We worden als mens gemiddeld ouder en en en… Er waren niet zo veel argumenten, maar ik word 120, punt.

De stoom kwam daar op de achterbank nog net niet uit mijn oren. Adem in, adem uit. Dat deze fanatieke Uber-chauffeur beweerde dat we vroeg doodgaan, had niks met mij te maken en alles met hem. Waarom voelde ik me zo persoonlijk aangevallen? Ik houd gewoon zo veel van het leven en ik wil er het liefst zo veel mogelijk van hebben.

Grandpa werd vanaf het moment dat ik hem ontmoette een voorbeeld van hoe het ook kan. Oud worden. Ik mag dan wel niet zijn DNA hebben, maar ik doe gewoon een beetje alsof. Maar ik weet ook stiekem wel dat het een ambitieus plan is hoor.

Terwijl we de afslag namen voor Schiphol vertelde de chauffeur ons dat zijn vader recent was overleden en maar 64 jaar was geworden. En ik begreep meteen helemaal waarom we zojuist niet op één lijn zaten.

Deze column van Gwen komt uit Flair 7-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.