Floor Faber #92: ‘Ik dacht dat ik niet voor hem viel, maar ik was zo geil als boter’

‘Was het lekker?’ Kevin kruipt omhoog en komt naast me liggen. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder zodat hij mijn gezicht niet kan zien. ‘Heerlijk, schatje.’ Maar ik voel me schuldig.

Vrijdag

Martijn en ik hebben afgesproken in een restaurant dat nog niet zo lang bestaat. Het is behoorlijk hip: overal planten, veel goud, de stoeltjes zijn van gebloemd roze en groen fluweel en de koks kun je achter een glazen wand aan het werk zien.

Nadat de ober ons allebei een glas witte wijn heeft geserveerd, hurkt hij bij onze tafel om het concept uit te leggen: we moeten een stuk of vijf gerechtjes uitkiezen om te delen. Beleefd luisteren we, maar als hij weg is, zegt Martijn: ‘Het lijkt verdorie wel of je nergens meer gewoon een hoofdgerecht kunt krijgen.’ Hij eet geen vis en ik geen vlees, en daarom duurt het even voordat we eruit zijn.

Ondertussen vertelt hij over Sjors, zijn nieuwe vriendje. Afgelopen weekend heb ik hem na de voorstelling even gezien. Mooie tanden, half lang krullend haar, een verlegen glimlach. ‘Wat doet hij eigenlijk voor werk?’ vraag ik.

‘Hij doet een opleiding om mondhygiënist te worden. Superleuk vindt hij het.’

‘Maar hoe oud is hij dan?’

Martijn grijnst. ‘Hij is veertien jaar jonger dan ik, en hij woont in een studentenhuis dat hij deelt met drie meiden. Ik ben als de dood voor schurft en heb al gezegd dat hij maar bij mij moet intrekken.’ Dat lijkt mij echt een ongelooflijk stom idee na nog geen twee maanden verkering, maar als het om de liefde gaat is Martijn soms net Gordon.

De eerste hapjes komen op tafel: asperges en een taartje met paddenstoelen, opgemaakt of het schilderijtjes zijn. Lekker is het. Martijn zegt iets aardigs over het toneelstuk en ik vertel dat we na de laatste voorstelling met z’n allen naar een café zijn gegaan waar Hans piano speelde. ‘Iedereen zong mee, net of we meededen aan een film of zo.’

‘Een soort La la land.’ Hij neemt een hap. ‘Hoe was het eigenlijk om met die oude vent op het podium te tongen?’

‘Zo oud is ie niet, hoor. En tongen deden we niet, dat spreek je van tevoren af.’ Ik begin te giechelen en vertel dat ik nadat het café sloot echt met Hans heb staan zoenen. Dat durfde ik nog aan niemand toe te vertrouwen. ‘Het was zo sexy! Ik dacht dat ik niet voor hem viel, maar ik was zo geil als boter. Misschien ben ik wel verliefd.’

Ongelovig kijkt hij me aan: ‘Natuurlijk ben je dat niet. Het zijn gewoon hormonen.’ Hij vertelt over een wetenschappelijk onderzoek waarbij proefpersonen over een wiebelige hangbrug boven een ravijn moesten lopen. Aan de overkant werden ze opgewacht door een aantrekkelijke vrouw of man. Bijna alle proefpersonen vielen als een blok voor die persoon en vroegen hem of haar voor een date.

‘Dat komt doordat je adrenaline verward met verliefdheid,’ zegt hij. ‘Dat is jou ook overkomen: op het podium stond je stijf van de stress en daarom vind je die Hans ineens woest aantrekkelijk. Want laten we wel zijn: het is gewoon een oude kerel die kaal wordt.’

‘Even dimmen,’ zeg ik geïrriteerd. Open ik mijn hart, dan is het niet de bedoeling dat hij daarop gaat stampen. Maar zou het echt zo simpel zijn? Is die geilheid gewoon een adrenalinekwestie?