Floor Faber #90: ‘Misschien moet ik straks op het podium wel overgeven’

Zaterdag

Van de stress heb ik een heel naar gevoel in mijn buik. Misschien moet ik straks op het podium wel overgeven. Zal ik een emmer in de coulissen zetten? Even snel kotsen en doorrrr? Als het maar niet net voor de zoenscène met Hans is, dat kan ik hem niet aandoen. En wat zal Anneke zeggen? Gisteravond was de generale repetitie en ze had op iedereen wel wat aan te merken. Tegen mij zei ze dat ik was doorgeslagen met articuleren: ‘Je werkt niet voor het dovenjournaal.’

Op dat moment komt Hans naar me toe. ‘Je hebt er zin in zo te zien.’

Ik probeer te glimlachen. ‘Beetje nerveus.’

‘Maar daar heb ik de perfecte oplossing voor.’ Ik loop met hem mee naar achteren en daar tovert hij uit de binnenzak van zijn jasje een metalen flacon. ‘Twee ferme slokken nemen,’ adviseert hij.

Ik weet niet wat voor drankje het is: ik proef iets kruidigs maar vooral een heel hoog percentage alcohol. Voordat ik kan vaststellen of het werkt, roept Anneke ons bij elkaar. Alle acteurs slaan de armen om elkaars schouders terwijl ze ons toespreekt. ‘Ik weet dat jullie het kunnen! En probeer er ook vooral van te genieten, dit is jullie avond! Hals- und Beinbruch!’

‘Hals- und Breinbruch’ roepen we allemaal terug, en dan gaat het beginnen.

In de coulissen kijk ik toe hoe Kaoutar en Hans de eerste scene spelen. Vooral zij is ontzettend goed! Je gelooft haar onmiddellijk en het publiek hangt aan haar lippen. Ik bal mijn vuisten en neem me voor om de groep niet teleur te stellen en het publiek een geweldige avond te bezorgen.

Pas in de vierde scene moet ik op. Zodra ik op het toneel sta, ben ik van slag. Ik zie niemand in de zaal, het is een groot en griezelig zwart gat. Hans legt zijn hand op mijn arm en brengt me bij mijn positieven. Mijn eerste zinnen komen er nog wat aarzelend uit, maar dan denk ik aan wat Anneke zei: ook op de achterste rij moeten ze met je kunnen meeleven en ik leg alles wat ik heb in mijn rol.

Wanneer ik van het podium loop, steekt Hans zijn duim op en Kaoutar geeft me een brede glimlach. Mijn andere scenes gaan ook goed, het publiek lacht op de juiste moment, er klinkt een groot ‘Ohhh’, als het geheim uitkomt, en dan is het afgelopen. Applaus en gejuich. Alle acteurs lopen het podium op, we geven elkaar een hand, buigen en genieten. ‘Dat is mijn dochter!’ hoor ik een man in de zaal roepen. Mijn vader! We lopen terug naar de coulissen, maar het publiek blijft klappen en ze roepen ons nog een keer terug. We buigen, lachen, zwaaien naar het publiek.

En dan gaat het doek dicht. Ik val Kaoutar in de armen, knuffel met Hans, we doen een groepshug met Anneke. Ik ben zo ongelooflijk trots en blij en als ik naar mijn collega-acteurs kijk, voelen ze zich precies zo.

In mijn gouden jumpsuit loop ik naar de foyer waar mijn familie en vrienden zijn. Kevin is de eerste die me omhelst, en hij zegt in mijn oor zegt dat hij waanzinnig trots op me is. En dan krijg ik van iedereen bloemen, knuffels en complimenten. Zelfs mijn moeder zegt dat ze heeft genoten. Ik gloei van alle aandacht. Dit is met afstand de mooiste avond van mijn leven!